که افگند سهراب کشتی بر آب

همی رای شمشیر و تیر آیدش

کنون رزم کاووس جوید همی

نیاید همی یادش از هر کسی

هنر برتر از گوهر آمد پدید

خوش آمدش خندید و شادی نمود

کسی کاو گراید به گرز گران

چو هومان و مر بارمان را سپرد

که این راز باید که ماند نهفت

تهمتن بود بی گمان چاره جوی

که بندد دل و جان به مهر پدر

شود کشته بر دست این شیرمرد

ببندید یک شب برو خواب را

به نزدیک سهراب روشن روان

ده اسپ و ده استر به زین و به بار

سر تاج زر پایهٔ تخت عاج

نبشته به نزدیک آن ارجمند

زمانه برآساید از داوری

سمنگان و ایران و توران یکی ست

تو بر تخت بنشین و برنه کلاه

دلیر و سپهبد نبد بی گمان

که باشند یک چند مهمان تو

جهان بر بداندیش تنگ آورند

ببردند با ساز چندان سوار

ز هومان و از بارمان و سپاه

سپه دید چندان دلش گشت شاد

فروماند هومان ازو در شگفت

ابا هدیه و اسپ و استر به بار

ازان جایگه تیز لشکر براند

اگر شیر پیش آمدی گر پلنگ

بران دژ بد ایرانیان را امید

که با زور و دل بود و با دار و گیر

به خردی گراینده و گرد بود

بداندیش و گردنکش و نامدار

هجیر دلارو سپه را بدید

ز دژ رفت پویان به دشت نبرد

برآشفت و شمشیر کین برکشید

به پیش هجیر اندر آمد دلیر

که تنها به جنگ آمدی خیره خیر

که زاینده را بر تو باید گریست

به ترکی نباید مرا یار کس

سرت را هم اکنون ز تن برکنم

تنت را کنم زیر گل در نهان

به گوش آمدش تیز بنهاد روی

که از یکدگر بازنشناختند

نیامد سنان اندرو جایگیر

بن نیزه زد بر میان دلیر

نیامد همی زو بدلش ایچ یاد

همی خواست از تن بریدن سرش

غمی شد ز سهراب و زنهار خواست

چو خشنود شد پند بسیار داد

به نزدیک هومان فرستاد اوی

که او را گرفتند و بردند اسیر

که کم شد هجیر اندر آن انجمن