چو نه ماه بگذشت بر دخت شاه

تو گفتی گو پیلتن رستم ست

چو خندان شد و چهره شاداب کرد

چو یک ماه شد همچو یک سال بود

چو سه ساله شد زخم چوگان گرفت

چو ده ساله شد زان زمین کس نبود

بر مادر آمد بپرسید زوی

که من چون ز همشیرگان برترم

ز تخم کیم وز کدامین گهر

گر این پرسش از من بماند نهان

بدو گفت مادر که بشنو سخن

تو پور گو پیلتن رستمی

ازیرا سرت ز آسمان برترست

جهان آفرین تا جهان آفرید

چو سام نریمان به گیتی نبود

یکی نامه از رستم جنگ جوی

سه یاقوت رخشان به سه مهره زر

بدو گفت افراسیاب این سخن

پدر گر شناسد که تو زین نشان

چو داند بخواندت نزدیک خویش

چنین گفت سهراب کاندر جهان

بزرگان جنگ آور از باستان

نبرده نژادی که چونین بود

کنون من ز ترکان جنگ آوران

برانگیزم از گاه کاووس را

به رستم دهم تخت و گرز و کلاه

از ایران به توران شوم جنگ جوی

بگیرم سر تخت افراسیاب

چو رستم پدر باشد و من پسر

چو روشن بود روی خورشید و ماه

ز هر سو سپه شد برو انجمن