شباهنگ بر چرخ گردان بگشت

در خوابگه نرم کردند باز

خرامان بیامد به بالین مست

چو خورشید تابان پر از رنگ و بوی

به بالا به کردار سرو بلند

تو گفتی که بهره ندارد ز خاک

برو بر جهان آفرین را بخواند

چه جویی شب تیره کام تو چیست

تو گویی که از غم به دو نیمه ام

ز پشت هژبر و پلنگان منم

چو من زیر چرخ کبود اندکی ست

نه هرگز کس آوا شنیدی مرا

شنیدم همی داستانت بسی

نترسی و هستی چنین تیزچنگ

بگردی بران مرز و هم نغنوی

هوا را به شمشیر گریان کنی

بدرد دل شیر و چنگ پلنگ

نیارد به نخچیر کردن شتاب

ز بیم سنان تو خون بارد ابر

بسی لب به دندان گزیدم ز تو

بدین شهر کرد ایزد آبشخورت

نبیند جزین مرغ و ماهی مرا

خرد را ز بهر هوا کشته ام

نشاند یکی پورم اندر کنار

سپهرش دهد بهره کیوان و هور

سمنگان همه زیر پای آورم

ز هر دانشی نزد او بهره دید

ندید ایچ فرجام جز فرهی

بیاید بخواهد ورا از پدر

بسان یکی سرو آزاد شد

بدان سان که بودست آیین و کیش

به خوبی بیاراست پیمان اوی

همه شاد گشتند پیر و جوان

ابر پهلوان آفرین خواندند

سر بدسگالان تو کنده باد

ببود آن شب تیره دیر و دراز

همی خواست افگند رخشان کمند

که آن مهره اندر جهان شهره بود

اگر دختر آرد ترا روزگار

به نیک اختر و فال گیتی فروز

ببندش ببازو نشان پدر

به مردی و خوی کریمان بود

نتابد به تندی بر او آفتاب

همی گفت از هر سخن پیش اوی

بیاراست روی زمین را به مهر

بسی بوسه دادش به چشم و به سر

ابا انده و درد انباز گشت

بپرسیدش از خواب و آرامگاه

برو شادمان شد دل تاج بخش

شد از رخش رخشان و از شاه شاد