یکی جامه افگند بر جویبار

بخوابید و آمد به نزدیک شاه

کس آمد پسش زود و آگاه کرد

همی از تو تابوت خواهد نه کاخ

بنالید و مژگان به هم بر نهاد

سرافراز و از تخمه پهلوان

نه جوشن نه تخت و نه تاج و کلاه

بکشتم جوانی به پیران سرا

سوی مادر از تخمهٔ نامدار

جز از خاک تیره مبادم نشست

سزاوارم اکنون به گفتار سرد

دلیر و جوان و خردمند را

همان نیز رودابهٔ پرهنر

که دل شان به گفتار خویش آورم

چو زین سان شود نزد ایشان نشان

چه گونه فرستم کسی را برش

چرا روز کردم برو بر سیاه

چه گوید بدان پاک دخت جوان

همه نام من نیز بی دین کنند

بدین سال گردد چو سرو بلند

به من برکند روز روشن سیاه

کشیدند بر روی پور جوان

یکی تنگ تابوت بهر آمدش

سوی خیمهٔ خویش بنهاد روی

همه لشکرش خاک بر سر زدند

همه تخت پرمایه زرین پلنگ

همی گفت زار ای جهاندار نو

دریغ آن همه مردی و رای تو

ز مادر جدا وز پدر داغدل

همه جامهٔ خسروی کرد چاک

نشستند بر خاک با او به راه

تهمتن به درد از جگربند بود

به دستی کلاه و به دیگر کمند

بخم کمندش رباید ز گاه

چو باید خرامید با همرهان

همی گشت باید سوی خاک باز

همانا که گشتست مغزش تهی

که چون و چرا سوی او راه نیست

ندانم که کارش به فرجام چیست

که از کوه البرز تا برگ نی

نباید فگندن بدین خاک مهر

سرانجام بر مرگ باشد گذر

همه گوش سوی خردمند کن

وگر آتش اندر جهان در زنی

روانش کهن شد به دیگر سرای

چنان برز و بالا و گوپال اوی

که ایدر به دست تو گردد تباه

برین رفته تا چند خواهی گریست

نشستست هومان درین پهن دشت

ازیشان بدل در مدار ایچ کین

به نیروی یزدان و فرمان شاه

ازین رزم اندوهت آید به روی

و گر دود از ایران برآورده اند

نخواهم از ایشان همی یاد کرد