سیه زاغ پران فرو برد سر

نشست از بر ژنده پیل ژیان

یکی تیغ هندی گرفته بدست

نهاده به سر بر ز آهن کلاه

مبادا که با آز خویشی بود

همی می گسارید با رود زن

که با من همی گردد اندر نبرد

برزم اندرون دل ندارد دژم

تو گویی که داننده بر زد رسن

بدان نیز لختی بتابم همی

که چون او بگیتی نبرده کمست

شوم خیره روی اندر آرم بروی

رسیدست رستم به من اند بار

چه کرد آن دلاور به گرز گران

ولیکن ندارد پی و پخش اوی

سر جنگ جویان برآمد ز خواب

سرش پر ز رزم و دلش پر ز بزم

به چنگ اندرون گرزهٔ گاورنگ

تو گفتی که با او به هم بود شب

ز پیگار بر دل چه آراستی

بزن جنگ و بیداد را بر زمین

به می تازه داریم روی دژم

دل از جنگ جستن پشیمان کنیم

تو با من بساز و بیارای بزم

همی آب شرمم به چهر آورد

کنی پیش من گوهر خویش یاد

نبودیم هرگز بدین گفت وگوی

نگیرم فریب تو زین در مکوش

به کشتی کمر بسته ام بر میان

که فرمان و رای جهانبان بود

نیم مرد گفتار و بند و فریب

نباشد سخن زین نشان دلپذیر

برآید به هنگام هوش از برت

بپرد روان تن به زندان کند

به فرمان یزدان بساییم دست

هشیوار با گبر و خود آمدند

برفتند هر دو روان پر ز گرد

ز تن خون و خوی را فرو ریختند

برآوردش از جای و بنهاد پست

زند چنگ و گور اندر آید به سر

پر از خاک چنگال و روی و دهن

همی خواست از تن سرش را برید

کمندافگن و گرد و شمشیرگیر

جزین باشد آرایش دین ما

سر مهتری زیر گرد آورد

نبرد سرش گرچه باشد به کین

ز افگندنش نام شیر آورد

همی خواست کاید ز کشتن رها

بداد و ببود این سخن دلپذیر

سوم از جوانمردیش بی گمان

چو شیری که بر پیش آهو گذشت

ازان کس که با او نبرد آزمود

بیامد بپرسیدش از هم نبرد

سخن هرچه رستم بدو گفته بود

به سیری رسیدی همانا ز جان

میان یلی چنگ و گوپال تو

رها کردی از دام و شد کار خام

چه آرد به پیشت به دیگر نبرد

پرانده همی ماند ازو در شگفت

به خشم و دل از غم پر از کار اوی

که دشمن مدار ارچه خردست خوار

بسان یکی تیغ پولاد شد

چنان چون شده باز یابد روان

به پیش جهان آفرین شد نخست

نبود آگه از بخشش هور و ماه

بخواهد ربودن کلاه از سرش

پراندیشه بودش دل و روی زرد

کمندی به بازو کمانی به دست

سمندش جهان و جهان راکنان

ز پیگارش اندازه ها برگرفت

ز باد جوانی دلش بردمید

جدا مانده از زخم شیر دلیر