برفتند و روی هوا تیره گشت

تو گفتی ز جنگش سرشت آسمان

وگر باره زیر اندرش آهنست

شب تیره آمد سوی لشکرش

به هومان چنین گفت کامروز هور

شما را چه کرد آن سوار دلیر

بدو گفت هومان که فرمان شاه

همه کار ماسخت ناساز بود

بیامی یکی مرد پرخاشجوی

تو گفتی ز مستی کنون خاستست

چنین گفت سهراب کاو زین سپاه

از ایرانیان من بسی کشته ام

کنون خوان همی باید آراستن

وزان روی رستم سپه را بدید

که امروز سهراب رزم آزمای

چنین گفت با رستم گرد گیو

بیامد دمان تا به قلب سپاه

که او بود بر زین و نیزه بدست

بیامد چو با نیزه او را بدید

عمودی خمیده بزد بر برش

نتابید با او بتابید روی

ز گردان کسی مایهٔ او نداشت

هم آیین پیشین نگه داشتیم

سواری نشد پیش او یکتنه

غمی گشت رستم ز گفتار اوی

چو کاووس کی پهلوان را بدید

ز سهراب رستم زبان برگشاد

که کس در جهان کودک نارسید

به بالا ستاره بساید همی

دو بازو و رانش ز ران هیون

به گرز و به تیغ و به تیر و کمند

سرانجام گفتم که من پیش ازین

گرفتم دوال کمربند اوی

همی خواستم کش ز زین برکنم

گر از باد جنبان شود کوه خار

چو فردا بیاید به دشت نبرد

بکوشم ندانم که پیروز کیست

کزویست پیروزی و فر و زور

بدو گفت کاووس یزدان پاک

من امشب به پیش جهان آفرین

کزویست پیروزی و دستگاه

کند تازه این بار کام ترا

بدو گفت رستم که با فر شاه

به لشکر گه خویش بنهاد روی

زواره بیامد خلیده روان

ازو خوردنی خواست رستم نخست

چنین راند پیش برادر سخن

به شبگیر چون من به آوردگاه

بیاور سپاه و درفش مرا

همی باش بر پیش پرده سرای

گر ایدون که پیروز باشم به جنگ

و گر خود دگرگونه گردد سخن

مباشید یک تن برین رزمگاه

یکایک سوی زابلستان شوید

تو خرسند گردان دل مادرم

بگویش که تو دل به من در مبند

کس اندر جهان جاودانه نماند

بسی شیر و دیو و پلنگ و نهنگ

بسی باره و دژ که کردیم پست

در مرگ را آن بکوبد که پای

اگر سال گشتی فزون ازهزار

چو خرسند گردد به دستان بگوی

اگر جنگ سازد تو سستی مکن

همه مرگ راییم پیر و جوان

ز شب نیمه ای گفت سهراب بود