به آوردگه رفت نیزه بکفت

یکی تنگ میدان فرو ساختند

نماند ایچ بر نیزه بند و سنان

به شمشیر هندی برآویختند

به زخم اندرون تیغ شد ریز ریز

گرفتند زان پس عمود گران

ز نیرو عمود اندر آورد خم

ز اسپان فرو ریخت بر گستوان

فرو ماند اسپ و دلاور ز کار

تن از خوی پر آب و همه کام خاک

یک از یکدگر ایستادند دور

جهانا شگفتی ز کردار تست

ازین دو یکی را نجنبید مهر

همی بچه را باز داند ستور

نداند همی مردم از رنج و آز

همی گفت رستم که هرگز نهنگ

مرا خوار شد جنگ دیو سپید

جوانی چنین ناسپرده جهان

به سیری رسانیدم از روزگار

چو آسوده شد بارهٔ هر دو مرد

به زه بر نهادند هر دو کمان

زره بود و خفتان و ببر بیان

غمی شد دل هر دو از یکدگر

تهمتن که گر دست بردی به سنگ

کمربند سهراب را چاره کرد

میان جوان را نبود آگهی

دو شیراوژن از جنگ سیر آمدند

دگر باره سهراب گرز گران

بزد گرز و آورد کتفش به درد

بخندید سهراب و گفت ای سوار

به رزم اندرون رخش گویی خرست

اگرچه گوی سرو بالا بود

به سستی رسید این ازان آن ازین

که از یکدگر روی برگاشتند

تهمتن به توران سپه شد به جنگ

میان سپاه اندر آمد چو گرگ

عنان را بپچید سهراب گرد

بزد خویشتن را به ایران سپاه

دل رستم اندیشه ای کرد بد

ازین پرهنر ترک نوخاسته

به لشکرگه خویش تازید زود

میان سپه دید سهراب را

غمی گشت رستم چو او را بدید

بدو گفت کای ترک خونخواره مرد

چرا دست یازی به سوی همه

بدو گفت سهراب توران سپاه

تو آهنگ کردی بدیشان نخست

بدو گفت رستم که شد تیره روز

برین دشت هم دار و هم منبرست

گر ایدون که شمشیر با بوی شیر

بگردیم شبگیر با تیغ کین