نهان کرد ازو روی و بنمود پشت

بیفگند و آمد به جای نشست

یکی خود چینی به کردار باد

نشست از بر بارهٔ تیزتگ

به آوردگه رفت چون پیل مست

نیارست کردن بدو در نگاه

ز بازوی وز آب داده سنان

بگفتند کاینت گو پیلتن

که یارد شدن پیش او جنگجوی

همی شاه کاووس را بر شمرد

که چون است کارت به دشت نبرد

که در جنگ نه تاو داری نه پی

ستاره بدین کار گریان کنم

بدان شب کجا کشته شد ژنده رزم

کنم زنده کاووس کی را به دار

که پیش من آید به هنگام جنگ

از ایران ندادند پاسخ کسی

به نیزه درآورد بالا ز جای

بزد نیزه برکند هفتاد میخ

ز هر سو برآمد دم کرنای

به کردار گوران ز چنگال شیر

کزین نامداران فرخ نژاد

کزین ترک شد مغز گردان تهی

از ایران نیارد کس این کار کرد

شنیده سخن پیش او برشمرد

که کردی مرا ناگهان خواستار

ندیدم ز کاووس جز رنج رزم

سواران بروها پر از چین کنند

ز ره گیو را دید کاندر گذشت

همی گفت گرگین که بشتاب هین

به برگستوان بر زده طوس چنگ

تهمتن چو از خیمه آوا شنود

نه این رستخیز از پی یک تنست

ببست آن کیانی کمر بر میان

زواره نگهبان گاه و سپاه

همی رفت پرخاشجوی و دژم

برش چون بر سام جنگی فراخ

به آوردگه هر دو همرو شویم

به آوردگه رفت از پیش صف

ز من جنگ و پیکار سوی تو گشت

چو من با تو باشم بورد بس

ترا خود به یک مشت من پای نیست

ستم یافت بالت ز بسیار سال

بدان چنگ و یال و رکیب دراز

زمین سرد و خشک و سخن گرم و نرم

بسی بر زمین پست کردم سپاه

ندیدم بدان سو که بودم شکن

اگر زنده مانی مترس از نهنگ

که با نامداران توران گروه

به مردی جهان زیر پای منست

همه راستی باید افگند بن

گر از تخمهٔ نامور نیرمی

هم از تخمهٔ سام نیرم نیم

نه با تخت و گاهم نه با افسرم

برو تیره شد روی روز سپید