که اکنون سرآمد مرا روزگار

که ما را دگرگونه تر گشت رای

بدانی سر مایه و ارز من

بزرگی برین رهنمای آوری

پیاده بیامد برش با خروش

همی مویه کردش به آوای نرم

ز ایوان چو باد اندر آمد به راه

دو دیده پر از آب و دل پر ز درد

برفتند چندی ز گردنکشان

که تاریک شد روی خورشید و ماه

ترا بیش گریم به درد جگر

ز اخترشناسان ایران زمین

بریزد سرآید برو روزگار

وگر بگذرد رنج و سختی بود

که از تو ندیدم بد روزگار

سخن هرچ گویم بباید شنود

نه رستم نه سیمرغ و تیر و کمان

نخواهم کزین پس بود نیمروز

بدو ماند و من بمانم به رنج

خردمند و بیدار دستور من

همه هرچ گویم ترا یادگیر

سخنهای بدگوی را یاد دار

نشستنگه بزم و دشت شکار

بزرگی و برخوردن از روزگار

که هرگز به گیتی مبیناد کام

سرافرازتر شهریاری بود

ببر زد به فرمان او دست راست

سخن هرچ گفتی به جای آورم

نهم بر سرش بر دلارای تاج

بدو گفت نوگیر چون شد کهن

برین دین به رهنمای منست

ز شاهان پیشین که پرورده ای

ز من روی گیتی پرآواز گشت

چنین بود رای جهان آفرین

نجویم همی زین جهان جز کفن

تو لشکر بیارای و شو باز جای

که چون کام یابی بهانه مجوی

همه مرزها پر ز نام تو گشت

سزا این بد از جان تاریک تو

به بد کس نیارست کرد از تو یاد

بزرگی و شاهی مرا خواست شد

نهانی به کشتن فرستادیم

بیارای و بنشین به آرام دل

به ایوان شاهی یکی سور کن

ترا نام تابوت و پوشش مرا

که نگریزد از مرگ پیکان تیر

روانم ترا چشم دارد به راه

بگوییم و گفتار او بشنویم

که سیر آمد از رزم پرخاشجوی

گذر کرده بر کوه پولاد بود

تو از من مرنج و مرنجان روان

مبین نیز چهر من اندر کفن

کس از بخردان نیز نستایدت

که جویا بدندی نهفت مرا

که پدرود باشید تا جاودان

در گنج را جان من شد کلید

که شرم آورد جان تاریک او

که بر من ز گشتاسپ آمد ستم

تن خسته افگنده بر تیره خاک

همه جامه بر تن سراسر درید

سرش پر ز خاک و دلش پر ز درد

نیا شاه جنگی پدر شهریار

ز گشتاسپ بد شد سرانجام من

که ای در جهان شاه بی یار و جفت

بداندیش تو بدرود هرچ کشت

نبایست پذرفت زو زینهار

که یاد آرد از گفتهٔ باستان

شود تیزدندان و گردد دلیر

نخست اندر آید به پروردگار

نخستین ازان بد به زابل رسد

ببینند ازین پس بد روزگار

بپیچند پیران کابلستان

به پیش آورد کین اسفندیار

نتابد بداندیش و نیکی گمان

بدو بنگرد نام یاد آورد

تو چشم بلا را به تندی مخار