بدانست رستم که لابه به کار

کمان را به زه کرد و آن تیر گز

همی راند تیر گز اندر کمان

همی گفت کای پاک دادار هور

همی بینی این پاک جان مرا

که چندین بپیچم که اسفندیار

تو دانی که بیداد کوشد همی

به بادافره این گناهم مگیر

چو خودکامه جنگی بدید آن درنگ

بدو گفت کای سگزی بدگمان

ببینی کنون تیر گشتاسپی

یکی تیر بر ترگ رستم بزد

تهمتن گز اندر کمان راند زود

بزد تیر بر چشم اسفندیار

خم آورد بالای سرو سهی

نگون شد سر شاه یزدان پرست

گرفته بش و یال اسپ سیاه

چنین گفت رستم به اسفندیار

تو آنی که گفتی که رویین تنم

من از شست تو هشت تیر خدنگ

به یک تیر برگشتی از کارزار

هم اکنون به خاک اندر آید سرت

هم انگه سر نامبردار شاه

زمانی همی بود تا یافت هوش

سر تیر بگرفت و بیرون کشید

همانگه به بهمن رسید آگهی

بیامد به پیش پشوتن بگفت

تن ژنده پیل اندر آمد به خاک

برفتد هر دو پیاده دوان

بدیدند جنگی برش پر ز خون

پشوتن بر و جامه را کرد چاک

همی گشت بهمن به خاک اندرون

پشوتن همی گفت راز جهان

چو اسفندیاری که از بهر دین

جهان کرد پاک از بد بت پرست

به روز جوانی هلاک آمدش

بدی را کزو هست گیتی به درد

فراوان برو بگذرد روزگار

جوانان گرفتندش اندر کنار

پشوتن بروبر همی مویه کرد

همی گفت زار ای یل اسفندیار

که کند این چنین کوه جنگی ز جای

که کند این پسندیده دندان پیل

چه آمد برین تخمه از چشم بد

کجا شد به رزم اندرون ساز تو

کجا شد دل و هوش و آیین تو

چو کردی جهان را ز بدخواه پاک

کنون آمدت سودمندی به کار

که نفرین برین تاج و این تخت باد

که چو تو سواری دلیر و جوان

بدین سان شود کشته در کارزار

که مه تاج بادا و مه تخت شاه

چنین گفت پر دانش اسفندیار

مکن خویشتن پیش من بر تباه

تن کشته را خاک باشد نهال

کجا شد فریدون و هوشنگ و جم

همان پاک زاده نیاکان ما

برفتند و ما را سپردند جای

فراوان بکوشیدم اندر جهان

که تا رای یزدان به جای آورم

چو از من گرفت ای سخن روشنی

زمانه بیازید چنگال تیز

امید من آنست کاندر بهشت

به مردی مرا پور دستان نکشت

بدین چوب شد روزگارم به سر

فسونها و نیرنگها زال ساخت

چو اسفندیار این سخن یاد کرد

چنین گفت کز دیو ناسازگار

چنانست کو گفت یکسر سخن

که تا من به گیتی کمر بسته ام

سواری ندیدم چو اسفندیار

چو بیچاره برگشتم از دست اوی

سوی چاره گشتم ز بیچارگی

زمان ورا در کمان ساختم

گر او را همی روز باز آمدی

ازین خاک تیره بباید شدن

همانست کز گز بهانه منم