سپیده همانگه ز که بر دمید

بپوشید رستم سلیح نبرد

چو آمد بر لشکر نامدار

بدو گفت برخیز ازین خواب خوش

چو بشنید آوازش اسفندیار

چنین گفت پس با پشوتن که شیر

گمانی نبردم که رستم ز راه

همان بارکش رخش زیراندرش

شنیدم که دستان جادوپرست

چو خشم آرد از جادوان بگذرد

پشوتن بدو گفت پر آب چشم

چه بودت که امروز پژمرده ای

میان جهان این دو یل را چه بود

بدانم که بخت تو شد کندرو

بپوشید جوشن یل اسفندیار

خروشید چون روی رستم بدید

فراموش کردی تو سگزی مگر

ز نیرنگ زالی بدین سان درست

بکوبمت زین گونه امروز یال

چنین گفت رستم به اسفندیار

بترس از جهاندار یزدان پاک

من امروز نز بهر جنگ آمدم

تو با من به بیداد کوشی همی

به خورشید و ماه و به استا و زند

نگیری به یاد آن سخنها که رفت

بیابی ببینی یکی خان من

گشایم در گنج دیرینه باز

کنم بار بر بارگیهای خویش

برابر همی با تو آیم به راه

اگر کشتنیم او کشد شایدم

همی چاره جویم که تا روزگار

نگه کن که دانای پیشی چه گفت

چنین داد پاسخ که مرد فریب

اگر زنده خواهی که ماند به جای

از ایوان و خان چند گویی همی

دگر باره رستم زبان برگشاد

مکن نام من در جهان زشت و خوار

هزارانت گوهر دهم شاهوار

هزارانت بنده دهم نوش لب

هزارت کنیزک دهم خلخی

دگر گنج سام نریمان و زال

همه پاک پیش تو گرد آورم

که تا مر ترا نیز فرمان کنند

ازان پس به پیشت پرستارورا

ز دل دور کن شهریارا تو کین

جز از بند دیگر ترا دست هست

که از بند تا جاودان نام بد

به رستم چنین گفت اسفندیار

مرا گویی از راه یزدان بگرد

که هرکو ز فرمان شاه جهان

جز از بند گر کوشش (و) کارزار

به تندی به پاسخ گو نامدار

همی خوار داری تو گفتار من

چنین داد پاسخ که چند از فریب