نگهبان تن کرد بر گبر ببر

بران بارهٔ پیل پیکر نشست

فراوان سخن راند از لشکرش

بر کوههٔ ریگ بر پای باش

به میدان کار و به دشت نبرد

چو بیرون شد از جایگاه نشست

که بی تو مباد اسپ و گوپال و زین

کجا بود در پادشاهی کسش

همه دل پر از باد و لب پر ز پند

سوی لشکر شاه ایران براند

که مردیست این بدرگ دیوساز

ندانم کزین پس چه شاید بدن

شوم تا چه پیش آورد روزگار

نخواهم ز زابلستان سرکشان

ز لشکر نخواهم کسی رنجه کرد

که باشد همیشه دلش پر ز داد

همی ماند از کار گیتی شگفت

هماوردت آمد برآرای کار

ازان شیر پرخاشجوی کهن

بدانگه که از خواب برخاستم

همان ترکش و نیزهٔ جنگجوی

نهاد آن کلاه کیی بر سرش

نهادند و بردند نزدیک شاه

ز زور و ز شادی که بود اندر اوی

ز خاک سیاه اندر آمد به زین

نشیند برانگیزد از گور شور

بران نامدار آفرین خواندند

مر او را بران باره تنها بدید

که ما را نباید بدو یار و جفت

ز پستی بران تند بالا شویم

تو گفتی که اندر جهان نیست بزم

دو شیر سرافراز و دو پهلوان

تو گفتی بدرید دشت نبرد

که ای شاه شادان دل و نیک بخت

سوی مردمی یاز و بازآر هوش

برین گونه سختی برآویختن

که باشند با خنجر کابلی

خود ایدر زمانی درنگ آوریم

ببینی تگاپوی و آویختن

که چندین چه گویی چنین نابکار

ازین تند بالا مرا خواستی

همانا بدیدی به تنگی نشیب

وگر جنگ ایران و کابلستان

سزا نیست این کار در دین من

خود اندر جهان تاج بر سر نهم

وگر پیش جنگ نهنگ آیدم

مرا یار هرگز نیاید به کار

سر و کار با بخت خندان بود

بگردیم یک با دگر بی سپاه

سوی آخور آید همی بی سوار

به ایوان نهد بی خداوند روی

نباشد بران جنگ فریادرس

همی خون ز جوشن فرو ریختند

به شمشیر بردند ناچار دست

چپ و راست هر دو همی تاختند

شکسته شد آن تیغهای گران

پر از خشم اندامها کوفتند

فروماند از کار دست سران

دو اسپ تگاور فروبرده سر

نجنبید یک شیر بر پشت زین

غمی گشته اسپان و مردان تباه

همه گبر و برگستوان چاک چاک