چو رستم بیامد به ایوان خویش

زواره بیامد به نزدیک اوی

بدو گفت رو تیغ هندی بیار

کمان آر و برگستوان آر و ببر

زواره بفرمود تا هرچ گفت

چو رستم سلیح نبردش بدید

چنین گفت کای جوشن کارزار

کنون کار پیش آمدت سخت باش

چنین رزمگاهی که غران دو شیر

کنون تا چه پیش آرد اسفندیار

چو بشنید دستان ز رستم سخن

بدو گفت کای نامور پهلوان

تو تا بر نشستی بزین نبرد

همیشه دل از رنج پرداخته

بترسم که روزت سرآید همی

همی تخم دستان ز بن برکنند

به دست جوانی چو اسفندیار

نماند به زاولستان آب و خاک

ور ایدونک او را رسد زین گزند

همی هرکسی داستانها زنند

که او شهریاری ز ایران بکشت

همی باش در پیش او بر به پای

به بیغوله ای شو فرود از مهان

کزین بد ترا تیره گردد روان

به گنج و به رنج این روان بازخر

سپاه ورا خلعت آرای نیز

چو برگردد او از لب هیرمند

چو ایمن شدی بندگی کن به راه

چو بیند ترا کی کند شاه بد

بدو گفت رستم که ای مرد پیر

به مردی مرا سال بسیار گشت

رسیدم به دیوان مازندران

همان رزم کاموس و خاقان چین

اگر من گریزم ز اسفندیار

چو من ببر پوشم به روز نبرد

ز خواهش که گفتی بسی رانده ام

همی خوار گیرد سخنهای من

گر او سر ز کیوان فرود آردی

ازو نیستی گنج و گوهر دریغ

سخن چند گفتم به چندین نشست

گر ایدونک فردا کند کارزار

نپیچم به آورد با او عنان

نبندم به آوردگاه راه اوی

ز باره به آغوش بردارمش

بیارم نشانم بر تخت ناز

چو مهمان من بوده باشد سه روز

بیندازد آن چادر لاژورد

سبک باز با او ببندم کمر

نشانمش بر نامور تخت عاج

ببندم کمر پیش او بنده وار

تو دانی که من پیش تخت قباد

بخندید از گفت او زال زر

بدو گفت زال ای پسر این سخن

که دیوانگان این سخن بشنوند

قبادی به جایی نشسته دژم

چو اسفندیاری که فعفور چین

تو گویی که از باره بردارمش

نگوید چنین مردم سالخورد

بگفت این و بنهاد سر بر زمین

همی گفت کای داور کردگار

برین گوه تا خور برآمد ز کوه