بدو گفت رستم که آرام گیر

دلت بیش کژی بپالد همی

تو آن گوی کز پادشاهان سزاست

جهاندار داند که دستان سام

همان سام پور نریمان بدست

بزرگست و گرشاسپ بودش پدر

همانا شنیدستی آواز سام

بکشتش به طوس اندرون اژدها

به دریا نهنگ و به خشکی پلنگ

به دریا سر ماهیان برفروخت

همی پیل را درکشیدی به دم

و دیگر یکی دیو بد بدگمان

که دریای چین تا میانش بدی

همی ماهی از آب برداشتی

به خورشید ماهیش بریان شدی

دو پتیاره زین گونه پیچان شدند

همان مادرم دخت مهراب بود

که ضحاک بودیش پنجم پدر

نژادی ازین نامورتر کراست

دگر آنک اندر جهان سربسر

همان عهد کاوس دارم نخست

همان عهد کیخسرو دادگر

زمین را سراسر همه گشته ام

چو من برگذشتم ز جیحون بر آب

ز کاوس در جنگ هاماوران

نه ارژنگ ماندم نه دیو سپید

همی از پی شاه فرزند را

که گردی چو سهراب هرگز نبود

ز پانصد همانا فزونست سال

همی پهلوان بودم اندر جهان

به سام فریدون فرخ نژاد

ز تخت اندرآورد ضحاک را

دگر سام کو بود ما را نیا

سه دیگر که چون من ببستم کمر

بران خرمی روز هرگز نبود

که من بودم اندر جهان کامران

بدان گفتم این تا بدانی همه

تو اندر زمانه رسیده نوی

تن خویش بینی همی در جهان

چو بسیار شد گفتها می خوریم