که این نیک دل مهتر نامدار

بزرگان و بیداردل موبدان

سرافراز و دین دار و پاکان تو

به گیتی فزونی ندارد نژاد

همی رستخیز جهان داشتند

چو دیدش دل سام شد ناامید

مگر مرغ و ماهی ورا بشکرند

ندید اندرو هیچ آیین و فر

ز دستان مر او را خورش بود کام

تن زال پیش اندرش خوار بود

به دیدار او کس نبد شادکام

ز جامه برهنه تن خوار اوی

برو گشت زین گونه چندی سپهر

برهنه سوی سیستانش کشید

ز نادانی و دیوی و غرچگی

نیای من و نیکخواهان من

فراوان برین سال بگذشت نیز

چو با شاخ شد رستم آمد برش

به گردون برآمد چنین کار اوی

ببالید و پس پادشاهی گرفت