نشست از بر رخش چون پیل مست

بیامد دمان تا به نزدیک آب

هرانکس که از لشکر او را بدید

همی گفت هرکس که این نامدار

برین کوههٔ زین که آهنست

اگر هم نبردش بود ژنده پیل

کسی مرد ازین سان به گیتی ندید

خرد نیست اندر سر شهریار

برین سان همی از پی تاج و گاه

به پیری سوی گنج یازان ترست

همی آمد از دور رستم چو شیر

چو آمد به نزدیک اسفندیار

بدو گفت رستم که ای پهلوان

خرامی نیرزید مهمان تو

سخن هرچ گویم همه یاد گیر

همی خویشتن را بزرگ آیدت

همانا به مردی سبک داریم

به گیتی چنان دان که رستم منم

بخاید ز من چنگ دیو سپید

بزرگان که دیدند ببر مرا

چو کاموس جنگی چو خاقان چین

که از پشت زینشان به خم کمند

نگهدار ایران و توران منم

ازین خواهش من مشو بدگمان

من از بهر این فر و اورند تو

نخواهم که چون تو یکی شهریار

که من سام یل رابخوانم دلیر

به گیتی منم زو کنون یادگار

بسی پهلوان جهان بوده ام

سپاسم ز یزدان که بگذشت سال

که کین خواهد از مرد ناپاک دین

توی نامور پرهنر شهریار

بخندید از رستم اسفندیار

شدی تنگدل چون نیامد خرام

چنین گرم بد روز و راه دراز

همی گفتم از بامداد پگاه

به دیدار دستان شوم شادمان

کنون تو بدین رنج برداشتی

به آرام بنشین و بردار جام

به دست چپ خویش بر جای کرد

جهاندیده گفت این نه جای منست

به بهمن بفرمود کز دست راست

چنین گفت با شاهزاده به خشم

هنر بین و این نامور گوهرم

هنر باید از مرد و فر و نژاد

سزاوار من گر ترا نیست جای

ازان پس بفرمود فرزند شاه

بدان تا گو نامور پهلوان

بیامد بران کرسی زر نشست