جهانی به شادی نوافگند پی

به شادی و خوردن دل اندر نهاد

جهاندار و بیدار و روشن روان

فرستاد بر هر سویی لشکری

همی روی برتافت گرگ از بره

پری و دد و دام گشتش رهی

همه تاجدارنش لشکر شدند

همه روزگار بهی زو شمرد

که دیو اندران رنج ها شد ستوه

دو خانه برو هر یکی ده کمند

ز پولاد میخ و ز خارا ستون

هم اشتر عماری کش و راه جوی

زبرجد به هر جایش اندر نشاخت

که تن یابد از خوردنی پرورش

بفرمو کز نقرهٔ خام کرد

برآورد و بالاش داده دو شست

هوا عنبرین بود و بارانش می

ز پیروزه کرده برو بر نگار

گلان چون رخ غمگساران بدی

بدی را تن دیو رنجور بود

ز خوبی و از داد آموزگار

ز بادافرهٔ او غریوان بدند