فرستاده شد نزد قیصر ز شاه

بفرمود کز نامداران روم

جهان دیده باید عنان دار کس

چنین لشکری باید از مرز روم

پس آگاهی آمد ز هاماوران

که رستم به مصر و به بربر چه کرد

دلیری بجستند گرد و سوار

نوشتند نامه یکی مردوار

چو از گرگساران بیامد سپاه

دل ما شد از کار ایشان بدرد

همی تاج او خواست افراسیاب

برفتیم با نیزه های دراز

ازیشان و از ما بسی کشته شد

کنون کآمد از کار او آگهی

همه نامداران شمشیرزن

چو شه برگراید ز بربر عنان

زمین کوه تا کوه پرخون کنیم

فرستاده تازی برافگند و رفت

چو نامه بر شاه ایران رسید

ازیشان پسند آمدش کارکرد

که ایران بپرداز و بیشی مجوی

ترا شهر توران بسندست خود

فزونی مجوی ار شدی بی نیاز

ترا کهتری کار بستن نکوست

ندانی که ایران نشست من ست

پلنگ ژیان گرچه باشد دلیر

چو آگاهی آمد به افراسیاب

فرستاد پاسخش کاین گفت وگوی

ترا گر سزا بودی ایران بدان

چنین گفت کایران دو رویه مراست

که پور فریدون نیای من ست

و دیگر به بازوی شمشیرزن

به شمشیر بستانم از کوه تیغ

کنون آمدم جنگ را ساخته

فرستاده برگشت مانند باد

چو بشنید کاووس گفتار اوی

ز بربر بیامد سوی سوریان

به جنگش بیاراست افراسیاب

جهان کر شد از نالهٔ بوق و کوس

ز زخم تبرزین و از بس ترنگ

سر بخت گردان افراسیاب

دو بهره ز توران سپه کشته شد

سپهدار چون کار زان گونه دید

به آواز گفت ای دلیران من

شما را ز بهر چنین روزگار

بکوشید و هم پشت جنگ آورید

یلان را به ژوپین و خنجر زنید

همان سگزی رستم شیردل

بود کز دلیری ببند آورید

هرآنکس که او را به روز نبرد

دهم دختر خویش و شاهی ورا

چو ترکان شنیدند گفتار اوی

بشد تیز با لشکر سوریان

چو روشن زمانه بران گونه دید

دلش خسته و کشته لشکر دو بهر