ز هرگونه ای چاره جست اندران

فرستاده آمد به نزدیک شاه

بیاید خرامان به ایوان خویش

چو بینند رخشنده گاه بلند

نهان بند او بود رایش درست

نباشدش بر سر یکی باژجوی

که با سور پرخاش دارد به سر

ترا خود به هاماوران جای نیست

نباید که با سور جنگ آورند

ترا زین شدن انده آید بروی

نیامدش زیشان کسی را بمرد

بمهمانی شاه هاماوران

همه از در جشن و سور و خرام

همه شهر سرتاسر آذین ببست

همه شهر بردند پیشش نماز

به دینار و عنبر برآمیختند

به هم برکشیدند چون تار و پود

پیاده شدش پیش با مهتران

همه در و یاقوت بارید و زر

به سر مشک و عنبر همی بیختند

نشست از بر تخت کاووس شاد

خوش و خرم آمدش جای نشست

میان بسته بد شاه هاماوران

پرستنده بر پیش ایرانیان

ز چون و چرا و نهیب و گزند

سگالیده از جای برخاسته

سگالش چنین بود همره شدند

کسی را نبد آرزو ساختن

به هاماوران شاددل گشت شاه

چو گودرز و چون گیو و چون طوس را

چه دانی تو ای کاردان اندرین

نباید برو بودن ایمن بسی

ببرد ز تو تا بگرددت چهر

بباید بسود و زیان آزمود

هم از رشک مهر تو لاغر شود

به هر باد خیره بجنبد ز جای

به هاماوران رای پیوسته شد

برآوردهٔ ایزد از قعر آب

تو گفتی سپهرستش اندر کنار

همان گیو و گودرز و هم طوس را

ابا شاه کاووس در دژ فگند

همه نامداران خنجرگذار

به پرمایگان بدره و تاج داد

عماری یکی درمیانش جلیل

سراپرده را زیر پای آورند

ز بر جامهٔ خسروی بردرید

به فندق گلان را بخون داد رنگ

ستوده ندارند مردان مرد

که جامه اش زره بود و تختش سمند

بدرید دلتان ز آوای کوس

ز پیوستگی دست کوته کنید

همی ریخت خونابه بر گل مدام

وگر چه لحد باشد او را نهفت

مرا بی گنه سر بباید برید

پر از کین شدش سر پر از خون جگر

جگر خسته از غم به خون شسته روی

پرستنده او بود و هم غمگسار

سپاهش به ایران نهادند روی

که گم شد ز پالیز سرو سهی

بجستن گرفتند هر کس کلاه

ز هر سو بیامد سپاهی گران

برآمد سر از خورد و آرام و خواب

شد آرام گیتی پر از جنگ وجوش

برآویخت با لشکر تازیان

بدادند سرها ز بهر کلاه

گهی ناز و نوش و گهی درد و رنج

شکارست مرگش همی بشکرد

ز بهر فزونی سرآمد زیان

زن و مرد و کودک همه بنده شد

به ایرانیان گشت گیتی سیاه

به خواهش بر پور دستان شدند

چو گم شد سر تاج کاووس شاه

کنام پلنگان و شیران شود

نشستنگه شهریاران بدی

نشستنگه تیزچنگ اژدهاست

بدین رنج ما را بود دستگیر

دل خویش ازین رنج پرداختن

دلش گشت پرخون و جان پر ز درد

میان بسته ام جنگ را کینه خواه

کنم شهر ایران ز ترکان تهی

ز بند کمین گاه و کار سپاه

میان بسته بر جنگ و لشکر براند