که او دختری دارد اندر نهفت

ز مشک سیه بر سرش افسرست

زبانش چو خنجر لبانش چو قند

چو خورشید تابان به خرم بهار

چه نیکو بود شاه را جفت ماه

چنین داد پاسخ که اینست رای

یکی مرد بیدار دانش پژوه

بفرمود تا شد به هاماوران

بیارای مغزش به شیرین سخن

بجویند کار آزموده مهان

زمین پایهٔ تخت عاج منست

نیابد ازو کم شود پایگاه

رخ آشتی را بشویم همی

شنیدم که گاه مرا درخورست

ستوده به هر شهر و هر انجمن

چنان دان که خورشید داد تو داد

به نزدیک سالار هاماوران

بیاراست لب را به گفتار نرم

ازان پس بگفت آنچ بود از پیام

دلش گشت پر درد و سر شد گران

جهاندار و پیروز و فرمان رواست

که از جان شیرین گرامی ترست

ندارم پی و مایهٔ کارزار

بپوشم و بر دل بخوابیم خشم

که سر نیست این آرزو را نه بن

که آن را سه دیگر ندانیم نیز

به فرزند بودم دل آراسته

وگر شاه ایران ستاند همی

نتابم سر از رای و فرمان اوی

ز کاووس با او سخنها براند

که هست از مهی و بهی بی نیاز

یکی نامه چون زند و استا به دست

ببرد دل و خواب و آرام من

بدین کار بیدار رای تو چیست

ازو بهتر امروز غمخواره نیست

بروبوم خواهد همی از مهان

کسی نشمرد شادمانی به غم

که سودابه را آن نیامد گران

وزان نامدارانش برتر نشاند

بران سان که بود آن زمان دین خویش

همی ساخت آن کار با مهتران

پرستنده سیصد عماری چهل

ز دیبا و دینار کردند بار

پس پشت و پیش اندرون خواسته

تو گفتی که روی زمین لاله کشت

دل آرام با زیب و با فر و جاه

ستون دو ابرو چو سیمین قلم

به سودابه بر نام یزدان بخواند

ز بیداردل پیر سر موبدان

ببستند عهدی بر آیین و کیش