همه موبدان زو به رنج و وبال

که پیدا کند در جهان هور دین

به نیک اختر و فال گیتی فروز

ازان کودک خرد شد شادکام

که شایست گفتار ایشان شنود

سر هندوان بود نامش سروش

که بر چرخ کردی به دانش لگام

هشیوار و جوینده راه آمدند

هم از زیچ رومی بجستند راه

که او شهریاری بود در جهان

گو شاددل باشد و پارسا

همان زیچ و صلابها بر کنار

که دانش ز هرگونه کردیم گرد

که دارد بدین کودک خرد مهر

گرانمایه شاهی بود بافرین

ببخشیدشان گوهر شاهوار

رد و موبد و پاک دستور شاه

که تا چارهٔ آن چه آید به جای

نگیرد شو خسروی دادگر

همه بوم زیر و زبر دارد اوی

نه او در جهان شاد روشن روان

گشاده دل و نیک خواه آمدند

ز بیغاره دورست و ز سرزنش

به هر کشوری باژ و پیمان اوست

ز داننده کشور به رامش بود

که باشد ز کشور برو آفرین

ز فرمان او شاد گردد جهان

ز کشور فرستادگان کرد گرد

به هند و به چین و به آباد بوم

بشد تا ببیند به سود و زیان

که بهرام را پروراننده ای

سخن دان و هر دانشی یادگیر

جهاندیده و نیک پی بخردی

پژوهنده نزدیک شاه آمدند

به هر برزنی جایگه ساختشان

بسی نامداران گرد از عرب

بر تاجور یزدگرد آمدند

سخن بشنویم و سراینده ایم

که بایسته فرزند شاه جهان

دل از تیرگیها بیفروزدش

نجومی و گر مردم هندسی

سخن گوی وز مردم کاردان

که ای شاه باداد و با رای و شرم

به دانش همه رهنمای توایم

وگر سودمندت که آید همی

خود اندر جهان شاه را زنده ایم

که او چون شبانست و ما چون رمه

کسی را که دانا بود بشکنیم

که از هندسه بهره دارد بسی

به زیر اندرون تازی اسپان دمان

بزرگی وی را ستاینده ایم