سپه را ز دشت اندرآورد گرد

همی بود ازان مرگ ناشاد شاد

که هرکس که از داد یابند بهر

دل از داد ما شاد و خندان کنید

وگر دست یازند بد را بکوش

بیارامد از کژی و کاستی

ز دل کینه و آز بیرون کنیم

خردمند و بیداردل موبدان

روانش ز بیشی به نیرو بود

گر از چیز درویش بفرازد اوی

به درویش ما نازش افزون کنیم

همی بگذرد تیز بر چشم ما

همان خنجر هندوی گردنش

خرد را به تن بر چو جوشن کنید

که گوپال و شمشیرشان بد امید

بزرگی فزون کرد و مهرش بکاست

همه رسم شاهیش بیکار گشت

همان دانشی پرخرد موبدان

جفا پیشه شد جان تاریک اوی

به هیچ آرزو نیز پاسخ نداد

به ژرفی مکافات کردی گناه

فزایندهٔ اختر و افسرش

که هرگز نگویند زان بوم و بر

ز هول شهنشاه بیجان شدند

همان زیردستان فریادخواه

بدان کارها تیز بشتافتی

فرستاده را راه دادی به شرم

شما را بدو راه دیدار نیست

به فرمانش پیدا شد آن راستی