ز ایران برفتند گریان مهان

هشیوار دستور روشن روان

بر دخمه یزدگرد آمدند

دگر قارن گرد پور گشسپ

چو پیروز اسپ افگن از گرزبان

بزرگان و کنداوران جهان

همه آمدند اندران شهرگرد

که ای نامداران برنا و پیر

کسی زین نشان شهریاری ندید

بیاگندن از چیز درویش گنج

نه از نامداران پیشین شنید

ز خاکش به یزدان پناهیم و بس

ز مغز و دل و رای پیوند اوست

نخواهیم بر تخت بیدادگر

هرانکس که بودند ایرانیان

نخواهیم با تاج و تخت مهی

همی شهریاری دگر خواستند

پراگنده شد در میان مهان

چو بیورد و شگنان زرین کلاه

هم از خاک تا برج ماهی مراست

چو از تخت گم شد سر تاجور

هرانکس که بودند روشن روان

بسی زین نشان داستانها زدند

ببینید تا از در کار کیست

که بندد برین تخت زرین کمر

جهان مرغزاریست بی شهریار

جوانمرد و روشن دل و شادکام

به مرز اندر از بی نیازان بد اوی

برو انجمن شد ز هر سو سپاه