بگشتی تو از راه پروردگار

چو باد خزان آمد از شاخ برگ

سوی چشمهٔ سو گرایی به مهد

بگردی به زاری بران گرم خاک

زده دام سوگند پیش روان

به پیش تو این داور داد و راست

همان درد را سودمند آمدش

گذر کرد بر سوی دریای شهر

ز بینیش گه گه همی رفت خون

برون آمد از مهد و دریا بدید

ز یزدان نیکی دهش کرد یاد

بخورد و بیاسود با رهنمون

نشستن چه بایست چندین به جای

که از خویشتن دید نیکی همه

سرین گرد چون گور و کوتاه لنگ

بلند و سیه خایه و زاغ چشم

سیه سم و کفک افگن و شیرکش

که این را سپاه اندر آرید گرد

یکی زین و پیچان کمند دراز

که آوردی این اژدها را به راه

برآشفت ازان شهریار رمه

به نزدیک آن اسپ شد شادکام

که ننهاد دست از پس و پای پیش

به زین بر نهادن همان گشت رام

نجنبید بر جای تازان نهنگ

خروشان شد آن بارهٔ سنگ سم

به خاک اندر آمد سر و افسرش

چه جویی تو زین بر شده هفت گرد

پرستیدن او نیارد بها

خداوند گردنده خورشید ماه

بیامد بران چشمهٔ لاژورد

کس اندر جهان این شگفتی ندید

که شاها زمان آوریدت به طوس

همی ریختند از بر یال و خاک

میان تهیگاه و مغز سرش

به دیبا تنش را بکردند خشک

سوی پارس شد آن خداوند تاج

چو آرام یابی بترس از گزند

چو نام خورده آید به از جام نیست

چو باشد کسی را بدین پایگاه