سپاه اندر آمد چو دریا ز جای

همی کر شد مردم تیزگوش

چو آتش پس پردهٔ لاژورد

نیامد به زخم اندرون پایدار

سر آدمی سم اسپان به سود

هم اسپ گرانمایه از کارزار

دهن خشک و گویا زبان چاک چاک

گل تر به خوردن گرفت اسپ و مرد

ازین روی رستم وزان روی سعد

بیکسو کشیدند ز آوردگاه

به زیر یکی سرو بالا شدند

دو سالار هر دو به دل کینه خواه

یکی تیغ زد بر سر اسپ سعد

جدا شد ازو سعد پرخاشخر

بدان تا نماید به دو رستخیز

ز گرد سپه این مران را ندید

به زد بر کمر بر سر پالهنگ

بشد سعد پویان به جای نبرد

که خون اندر آمد ز تارک بروی

جهانجوی تازی بدو چیره شد

به خاک اندر افگند جنگی تنش

کسی را سوی پهلوان راه نه

برفتند تا پیش آوردگاه

سرا پای کردن به شمشیر چاک

بسی نامور کشته شد در میان

پر آمد ز شاهان جهان را قفیز

شب تیره و روز تازان به راه

که او را سپاه اندآورد گرد