پذیره شدش با سپاهی چو گرد

بپرسید سعد از تن پهلوان

ز سالار بیدار و ز کشورش

که ما نیزه و تیغ داریم جفت

ز رز و ز سیم و ز خواب و ز خورد

سخنهای رستم همی کرد یاد

دران گفتن نامه خیره بماند

پدیدار کرد اندرو خوب و زشت

ز گفتار پیغمبر هاشمی

ز تأیید و ز رسمهای جدید

ز فردوس وز حور وز جوی شیر

درخت بهشت و می و انگبین

دو عالم به شاهی و شادی وراست

همه ساله با بوی و رنگ و نگار

تنش چون گلاب مصعد بود

نباید به باغ بلا کینه کشت

چنین باغ و میدان و ایوان وکاخ

نخرم به دیدار یک موی حور

چنین خیره شد از پی تاج و گنج

بدین یوز و باز و بدین مهر و تاج

نیرزد دلت را چه داری به درد

نبیند به جز دوزخ و گور تنگ

نگر تا چه باشد کنون رای تو

درود محمد همی کرد یاد

که آید بر رستم پهلوان

بیامد بر پهلوان سپاه

نه اسپ و سلیح و نه چشمی درست

پدید آمده چاک پیراهنش

ز دیبا سراپردهٔ برکشید

سپاه اندر آمد چو مور و ملخ

نشست از برش پهلوان سپاه

سواران و مردان روز نبرد

بپا اندرون کرده زرینه کفش

سرا پرده آراسته شاهوار

بیامد بران جامه ننهاد پای

ز شمشیر کرده یکی دستوار

سوی پهلوان سپه ننگرید

بدانش روان و تن آباد دار

اگر دین پذیری شوم شادکام

بروهاش پرچین شد و زرد روی

سخنها برو کرد خواننده یاد

که نه شهریاری نه دیهیم جوی

دلت آرزو کرد مر تخت را

تو را اندرین کار دیدار نیست

مرا رزم او کردن آسان بدی

چه گوییم کامروز روز بلاست

بدین کهن گویم از دین نو

بخواهد همی بود با ما درشت

که جای سخن نیست روز نبرد

به اززنده دشمن بدو شادکام