فرستادهٔ نیز چون برق و رعد

یکی نامه ای بر حریر سپید

به عنوان بر از پور هرمزد شاه

سوی سعد و قاص جوینده جنگ

سرنامه گفت از جهاندار پاک

کزویست بر پای گردان سپهر

ازو باد بر شهریار آفرین

که دارد به فر اهرمن راببند

به پیش آمد این ناپسندیده کار

به من بازگوی آنک شاه تو کیست

به نزد که جویی همی دستگاه

بنانی تو سیری و هم گرسنه

به ایران تو را زندگانی بس است

که با پیل و گنجست و با فروجاه

به دیدار او بر فلک ماه نیست

هر آن گه که در بزم خندان شود

به بخشد بهای سر تازیان

سگ و یوز و بازش ده و دو هزار

به سالی هم دشت نیزه وران

که او را به باید به یوز و به سگ

سگ و یوز او بیشتر زان خورد

شما را به دیده درون شرم نیست

بدان چهره و زاد و آن مهر و خوی

جهان گر بر اندازه جویی همی

سخن گوی مردی بر مافرست

بدان تا بگوید که رای تو چیست

سواری فرستیم نزدیک شاه

تو جنگ چنان پادشاهی مجوی

نبیره جهاندار نوشین روان

پدر بر پدر شاه و خود شهریار

جهانی مکن پر ز نفرین خویش

به تخت کیان تا نباشد نژاد

نگه کن بدین نامهٔ پندمند

چو نامه به مهر اندر آمد به داد

بر سعد وقاص شد پهلوان

همه غرقه در جوشن و سیم و زر