نژادش ز طرخان و بیژن بنام

بران مرز چندیش پیوند بود

ازو نزد بیژن یکی نامه شد

یکی رزم پیش آمدت سودمند

ابا تاج و گاهست و با افسرست

همان گنج و چتر سیاهش تو راست

جهان پیش ماهوی خودکامه دید

چه داری بیاد اندرین داستان

برانم شود کارم ایدر تباه

مرا بی منش خواند و چاپلوس

همی ترسد از روز ننگ و نبرد

که ای شیر دل مرد پرخاشجوی

به یاری ماهوی و باز آمدن

بیاری شود سوی آن رزمگاه

سبکسار خواند تار مرد سنگ

مرا خود نجنبید باید ز جای

نبرده سواران خنجرگزار

مگر گنج ایران به چنگ آورد

بیامد به یک هفته تا شهر مرو

از آن مرز برخاست آواز کوس

که ماهوی سوریش بدخواه بود

سواری سوی خسرو آمد دوان

ز ترکان کنون برچه رایست شاه

سپاهش همی بر نتابد زمین

شد از گرد گیتی سراسر سیاه

بزد دست و تیغ از میان برکشید

زمین شد به کردار دریای نیل

پس پشت او در نماند ایچ گرد

میان سوارانش بگذاشتند

بدانست نیرنگ او در نهان

که او ماند اندر میان سپاه

همی زد به تیغ و به پای و رکیب

چو بیچاره تر گشت بنمود پشت

یکی کابلی تیغ در مشت اوی

یکی آسیا بد برآن آب زرق

ز بدخواه در آسیا شد نهان

همه زرق ازو شد پر از گفت و گوی

همان گرز و شمشیر زرین نیام

از آن باره و ساز جوشان شدند

نشست از بر خشک لختی گیا

فرازش بلند و نشیبش نشیب

بگردون کشیدی فلک تخت اوی

ز نوشش فراوان فزون بود زهر

که هم زمان به گوش آید آواز کوس

نبینی به جز دخمهٔ گور تخت

همی بود تا برکشید آفتاب

به پشت اندرون بار و لختی گیا

نه تخت و نه گنج و نه تاج و نه کام

به کاری جزین خود نپرداختی

نشسته به ران سنگ چون مستمند

درفشان ز دیبای چینی برش

ز خوشاب و زر آستین قبای

بدان خیرگی نام یزدان بخواند

برین آسیا چون رسیدی تو گوی

پر از گندم و خاک و چندی گیا

که چون تو نبیند همانا سپهر

هزیمت گرفتم ز توران سپاه

که جز تنگ دستی مرانیست جفت

ورین ناسزا ترهٔ جویبار

خروشان بود مردم تنگ دست

نبود ایچ پردازش خوان و بزم

خورش نیز با به رسم آید به کار

برو تره و نان کشکین نهاد

به جایی که بود اندران واژگاه

که برسم کند زو یکی خواستار

ز گیتی همی شاه را جست و بس

که برسم کرا خواهی ای روزبه

نشستست کنداوری برگیا

به دید را خورشید با فرهی

دهن پر ز باد ابروان پر زخم

سزد گر بمانی ازو در شگفت

برو نان کشکین سزاوار خویش

چنین هم به ماهوی سوری بگوی

چو این بشنود گوهر آرد پدید

جهان دیده را پیش ماهوی برد

که برسم کرا خواستی راست گوی

که من بار کردم همی خواستار

چنان دان که خورشید دیدم به چشم

دو دیده چو از شب گذشته سه پاس

خورش نان خشک و نشستش گیا

ازین آسیابان بباید شنید

ز دیبای چینی فروزان برش

به بالای او سرو دهقان نکشت