ز بست و نشاپور شد تا به طوس

که تا مرز طوس اندر آمد سپاه

همه نیزه داران جوشن وران

درفش بزرگی و چندان سپاه

بران کهتری بندگیها فزود

دو دیده پر ا زآب کرده زشرم

همی بود پیشش زمانی دراز

سپاهی بران سان رده برکشید

برو بر بسی پندها کرد یاد

سپردم تو را تا ببندی میان

وگر خود سپاسی برو برنهد

ندانم که کی بینم این تاج کی

شد از جنگ آن نیزه داران تباه

نه گوش خردمند هرگز شنود

به من بر چنین روز برگشته شد

سیه زاغ را درد پیکان دهاد

مرا شاه چشمست و روشن روان

سپهر تو را شهریار تو را

سوی ری بیامد به فرمان شاه

جداشد ز مغز بد اندیش مهر

دگرگونه تر شد به آیین و خوی

پرستیدن شاه دشوار کرد