چو آوردم این روز خسرو ببن

چو پنجاه و سه روز بگذشت زین

به شیرین فرستاد شیروی کس

همه جادویی دانی و بدخویی

به تنبل همی داشتی شاه را

بترس ای گنهکار و نزد من آی

برآشفت شیرین ز پیغام او

چنین گفت کنکس که خون پدر

نبینم من آن بدکنش راز دور

دبیری بیاورد انده بری

بدان مرد داننده اندرز کرد

همی داشت لختی به صندوق زهر

همی داشت آن زهر با خویشتن

فرستاد پاسخ به شیروی باز

سخنها که گفتی تو برگست و باد

کجا در جهان جادویی جز بنام

وگر شاه ازین رسم و اندازه بود

که جادو بدی کس به مشکوی شاه

مرا از پی فرخی داشتی

ز مشکوی زرین مرا خواستی

ز گفتار چونین سخن شرم دار

ز دادار نیکی دهش یاد کن

ببردند پاسخ به نزدیک شاه

چنین گفت کز آمدن چاره نیست

چو بشنید شیرین پراز درد شد

چنین داد پاسخ که نزد تو من

که باشند پیش تو دانندگان

فرستاد شیروی پنجاه مرد

وزان پس بشیرین فرستاد کس

چو شیرین شنید آن کبود و سیاه

بشد تیز تا گلشن شادگان

نشست از پس پرده ای پادشا

به نزدیک او کس فرستاد شاه

کنون جفت من باش تا برخوری

بدارم تو را هم بسان پدر

بدو گفت شیرین که دادم نخست

وزان پس نیاسایم از پاسخت

بدان گشت شیروی همداستان

زن مهتر از پرده آواز داد

تو گفتی که من بد تن و جادوام

بدو گفت که شیرویه بود این چنین

چنین گفت شیرین به آزادگان

چه دیدید ازمن شما از بدی

بسی سال بانوی ایران بدم

نجستم همیشه جز از راستی

بسی کس به گفتار من شهر یافت

به ایران که دید از بنه سایه ام

بگوید هر آنکس که دید و شنید

بزرگان که بودند در پیش شاه

که چون او زنی نیست اندر جهان

چنین گفت شیرین که ای مهتران

بسه چیز باشد زنان رابهی

یکی آنک باشرم و باخواستست

دگرآنک فرخ پسر زاید او

سه دیگر که بالا و رویش بود

بدان گه که من جفت خسرو بدم

چو بی کام و بی دل بیامد ز روم

از آن پس بران کامگاری رسید

وزو نیز فرزند بودم چهار

چو نستود و چون شهریار و فرود

ز جم و فریدون چو ایشان نزاد

بگفت این و بگشاد چادر ز روی

سه دیگر چنین است رویم که هست

مرا از هنر موی بد در نهان

نمودم همه پیشت این جادویی

نه کس موی من پیش ازین دیده بود

ز دیدار پیران فرو ماندند

چو شیروی رخسار شیرین بدید

ورا گفت جز تو نباید کسم

زن خوب رخ پاسخش داد باز

سه حاجت بخواهم چو فرمان دهی

بدو گفت شیروی جانم توراست

بدو گفت شیرین که هر خواسته

ازین پس یکایک سپاری به من

بدین نامه اندر نهی خط خویش

بکرد آنچ فرمود شیروی زود

به راه آمد از گلشن شادگان

به خانه شد و بنده آزاد کرد

دگر هرچ بودش به درویش داد

ببخشید چندی به آتشکده

دگر بر کنامی که ویران شدست

به مزد جهاندار خسرو بداد

بیامد بدان باغ و بگشاد روی

همه بندگان را بر خویش خواند

چنین گفت زان پس به بانگ بلند

همه گوش دارید گفتار من

مگویید یک سر جز از راستی

که زان پس که من نزد خسرو شدم

سر بانوان بودم و فر شاه

نباید سخن هیچ گفتن بروی

همه یکسر از جای برخاستند

که ای نامور بانوی بانوان

به یزدان که هرگز تو راکس ندید

همانا ز هنگام هوشنگ باز

همه خادمان و پرستندگان

به آواز گفتند کای سرفراز

که یارد سخن گفتن از تو به بد

چنین گفت شیرین که این بدکنش

پدر را بکشت از پی تاج و تخت

مگر مرگ را پیش دیوار کرد

پیامی فرستاد نزدیک من

بدان گفتم این بد که من زنده ام

پدیدار کردم همه راه خویش

پس از مرگ من بر سر انجمن

ز گفتار او ویژه گریان شدند

برفتند گویندگان نزد شاه

بپرسید شیروی کای نیک خوی

فرستاد شیرین به شیروی کس

گشایم در دخمهٔ شاه باز

چنین گفت شیروی کاین هم رواست

نگهبان در دخمه را باز کرد

بشد چهر بر چهر خسرو نهاد

هم آنگه زهر هلاهل بخورد

نشسته بر شاه پوشیده روی

به دیوار پشتش نهاد و بمرد

چو بشنید شیروی بیمار گشت

بفرمود تا دخمه دیگر کنند

در دخمهٔ شاه کرد استوار

که شیروی را زهر دادند نیز

به شومی بزاد و به شومی بمرد

کسی پادشاهی کند هفت ماه

به گیتی بهی بهتر از گاه نیست

کنون پادشاهی شاه اردشیر