شب و روز ترسان بد از روزگار

همان تخت پیش اندرش دام بود

که روز بزرگان نخواهد رسید

بدان کار تاب اندر آورده بود

از آن کار تاب بیداد کردند یاد

تو را خود جزین داوری درسرست

یکی گاه دارد یکی زیرگاه

همه بندگان راببرند سر

مزن زین سپس پیش ما داستان

که در چنگ ایشان یکی بنده بود

نیارد مگر مردم زشت نام

بران آرزو رای باید زدن

که این رنج برماسرآرد نهان

بدان تا کنندش نهانی تباه

زمردی همان بهرهٔ آن نداشت

همی کوه در گردن آویختی

چنین تا بدیدند مردی به راه

تنی خشک و پر موی و رخ لاژورد

تن مرد بیدادگر برهنه

میان کهان و میان مهان

که هرگز مبیناد خرم بهشت

چو سیرم کنی این شکار منست

وزین بیش مگشای لب بر سخن

چو فرزند او یار دادم تو را

بیامد کشنده سبک پرشتاب

ورا دیده پابند در پیش گاه

سرشکش ز مژگان به رخ برچکید

که زاینده را برت و باید گریست

غریبم بدین شهر بی یار و جفت

بدست فرومایهٔ بدگمان

به گیتی نجوید کسی مهر او

بریدک چنین گفت کای رهنمای

یکی پاک ترجامهٔ دلپذیر

ندانست کودک همی رازاوی

یکی تشت زرین بر شاه برد

همی کرد خسرو ببردن شتاب

نه گاه سخن بود و گفتار ژاژ

به زمزم همی توبه کرد از گناه

بدان تا رخ جان ستان راندید

در خانهٔ پادشا راببست

جگرگاه شاه جهان بر درید

به زاری بران جامه بر جان بداد

همی راز خویش از تو دارد نهان

نبیند ز کردار او جز گزاف

نمانی همی در سرای سپنج

چو خواهی که یابی به داد آفرین

که خسرو بران گونه برشد تباه

به ایوان آن مستمندان شدند

به ایوان شاه آنک دربند بود

بدانگه که برگشته شد بخت شاه

همی داشت آن انده اندر نهفت

از آن پس نگهبان فرستاد بیست

بدارد پس از مرگ آن کشته شاه

بزرگی و مردی و آن دستگاه

نه از نامداران پیشین شنود

نیابد نبیند برو بوم و کاخ

هر آنکس که ایمن شد از اژدها

بخاید به دندان چو گیرد به چنگ

شد آن نامور تخت و گنج و سپاه