دلش گشت ترسان ازان تاج وتخت

که او راهمی داشتندی ستوه

جوان را همی سوختندی جگر

دودست گرامی به سر برنهاد

چو آگاهی او به دشمن رسید

بد اندیش را سر بر آمد ز خواب

چو بشنید بنشست برگاه شاه

ز گردان بیگانه و خویش او

زبانش نجنبید بر بیش و کم

نشسته چرایند بادرد وغم

کجا باشد از پشت پروردگار

نخوانمش جز بد تن و بد گهر

که او پوده تر باشد از پوده بید

که هرکس که گوید پرستم دو شاه

وگر ارجمندی بود خوار خوان

چوبی گنج باشد نیرزد سپاه

ز راه درشتی نگوییم چیز

که گنجست سرتاسر این مرز او

سوی خانه ها رفتن آراستند

که چیزی ز خسرو نباید نهفت

خورشها بر و چرب و شیرین نهید

ز چیزی که دیدی بخوان گرم و سرد

که شیرین بخوردنش غمگین بدی