به روشن روان مرد دانا بدید

همان چهر او جز در گاه نیست

فرستاد موبد بر پهلوان

تو از هر سوی انجمن کن سپاه

ز جایی که بد تا در پهلوان

شکفته شد آن خسروانی درخت

دلش پر ز کین گشت و لب پر ز باد

پرستش کنی جز ترا ناسزاست

ببیند سپه نیز و او را سپاه

جهاندار و بر نیکویی رهنمای

ستاره پدید آمد از گرد ماه

به جایی که بد در جهان مهتری

یگان و دوگانه همی تاختند

به شادی بر میزبان آمدند

به نزدیک شاه آمد آن پاک رای

خجستست بر ماه پالیزبان

نگه کن کنون تا چه آیدت رای

اگر چه فرومایه بد جایگاه

یکایک نهادند بر خاک روی

ز بدها خروشیدن اندر گرفت

سخنهای قیصر که بشنیده بود

بگفت آنچ او کرد پیدا ز مهر

که فرخنده بادا برو روزگار

بود بندهٔ پرهنر بنده ای

گشاده دل و نازپرورده را

وگر پادشاهی و راه منست

طلایه پراگنده بر ره کنید

نباید که آگاهی آید برون

که بیدار شد فر شاهنشهی

دل و پشت ایرانیان بشکند

نه پیچیم با بخت شاداب اوی

ز لشکر ببندیم بر پشه راه

نهانی مگر باغ بی خو کنیم

طلایه به روز و به شب پاسبان

کسی خسپد ایمن گشاده میان