سپیده چو از کوه سر بر کشید

بر میهمان شد خداوند باغ

سرت برتر از بر بارنده باد

به آرام شایسته گاهی نبود

نیابی نه پوشیدن و پرورش

من این خانه بگزیدم از تاج و تخت

به زمزم یکی پاسخی پرسمت

بیفزود نزدیک شه پایگاه

کجا موبد موبد اکنون کجاست

که ای پاک دل مرد شیرین زبان

بدان خانهٔ موبدان موبه دست

که از مهتر ده گل مهره خواه

گل و مشک و می خواست و آمد دمان

بدان باغبان داد و کرد آفرین

نگر تا چه گوید همه گوش دار

بر موبد موبد آمد پگاه

پراگنده گردان و در بسته دید

چو بگشاد در باغبان رفت راست

بدو مهر بنمود و بردش نماز

ز شادی دل رای زن بردمید

بدان باغبان گفت کاین مهر کیست

نشسته به خان منست این سوار

خردمند و با زیب و با فرهی

نشان که دارد به بالا و روی

بدیدست سرو از لب جویبار

برش چون بر شیر و چهرش چو خون

همی زیب تاج آید از چهر اوی