که شد مردم لشکری شش هزار

سوی طیسفون کاردیده مهان

ازان برز درگاه با فرهی

نهفته بجستند کار جهان

بر شاه گردن فراز آمدند

همی هیچ نندیشد از کارزار

به تاراج کردن به هر پهلوی

سپاهش همه چون رمه بی شبان

پسند آمدش زیستن برزوی

همه رنجها بر دلش باد شد

زره دار و برگستوان ور سوار

سپه را سوی طیسفون برکشید

چو روشن شدی روی برتافتی

بران راه بی راه خود با گروه

همی دیده بان بود بی راه و راه

طلایه همی راند پیش اندرون

ز قیصر نبودش به دل در هراس

غو پاسبانان چو بانگ خروس

ازان تاختن خود که آگاه بود

ز لشکر نبود اندران مرز جای

عنان کیی بارگی را سپرد

بزد دست و گرز گران برکشید

جرنگیدن گرز و هندی درای

چکاچاک برخاست از هر سوی

ز خورشید خون بر هوا برچکید

شب تیره و تیغهای بنفش

جهان یکسره میغ دارد همی

ستاره همی دامن اندرکشید

همی کرد شاپور زیر و زبر

همی آسمان بر زمین بر زدند

وزو اختر نیک بیزار شد

دلیر و گزیده سواران اوی

چنین است کردار چرخ بلند

گهی شادمانی و گاهی نهیب

کرا کردگار جهان یاورست