طلایه به پیش دهستان رسید

همه ساز و آرایش جنگ بود

همی خفته را گفت بیدار مان

سراپردهٔ شاه نوذر بدید

نشان داد ازان لشکر و بارگاه

که ما را هنر چند باید نهفت

بجویم ازان انجمن کارزار

جز از من کسی را نخوانند گرد

که گر بارمان را رسد زین گزند

برین انجمن کار بسته شود

که انگشت ازان پس نباید گزید

ز گفتار اغریرث آمدش ننگ

که جوشن بپوش و به زه کن کمان

به انگشت دندان نیاید به گاز

سوی قارن کاوه آواز کرد

که داری که با من کند کارزار

ازان انجمن تا که جوید نبرد

مگر پیرگشته دلاور قباد

ز گفت برادر برآمد به جوش

از آن لشکر گشن بد جای خشم

یکی پیر جوید همی رزم اوی

میان دلیران زبان برگشاد

که از جنگ دستت بباید کشید

همی بر تو گردد همه رای شاه

شوند این دلیران همه ناامید

پر از درد گردد دل نیک خواه

چه گوید قباد اندران انجمن

سر رزم زن سودن ترگ راست

از امروز بودم تن اندر گداز

شکارست و مرگش همی بشکرد

بدانگه که آید دو لشگر به جوش

سرش نیزه و تیغ برنده راست

همی رفت باید ز بن بی گمان

برادر به جایست با برز و شاخ

پس از رفتنم مهربانی کند

تنم را بدان جای جاوید خواب

همیشه خرد تار و تو پود باش

به آوردگه رفت چون پیل مست

که آورد پیشم سرت را زمان

همی کرد با جان تو کارزار

که یکچند گیتی مرا داد داد

بیاید زمان یک زمان بی گمان

بداد آرمیدن دل تیز را

همی این برآن آن برین کرد زور

به میدان جنگ اندر آمد دمان

که بند کمرگاه او برگشاد

شد آن شیردل پیر سالار سر

شکفته دو رخسار با جاه و آب

کس از کهتران نستد آن از مهان

سپه را بیاورد و بنهاد روی

تو گفتی که شد جنب جنبان زمین

شده لعل و آهار داده به خون

که شنگرف بارد برو آفتاب

پر از آب شنگرف شد جان تیغ

همی تافت آهن چو آذرگشسپ

چه مرجان که در کین همی جان فشاند

بزد اسپ و لشکر سوی او کشید

بکردند و نامد دل از کین ستوه

بیاورد سوی دهستان سپاه

ز خون برادر شده دل ز جای

ازان مژهٔ سیرنادیده خواب

ندیدم روان را چنین سوگوار

ترا زین جهان جاودان بهر باد

زمی را جز از گور گهواره نیست

تن پرهنر مرگ را داده ام

که بر کین ایرج زمین بسپرم

همان تیغ پولاد ننهاده ام

سرانجام من هم برین بگذرد

به تنگ اندر آورد پور پشنگ

از آسودگان خواست چندی سپاه

بیامد به نزدیک من جنگجوی

که با دیدگانش برابر شدم

که با چشم روشن نماند آب و رنگ

مرا بازو از کوفتن خیره گشت

هوا زیر خاک اندر آید همی

که گرد سپه بود و شب شد سیاه