ببستند گردان توران میان

هم از گرزداران خاور زمین

همان بخت نوذر جوانه نبود

خبر نزد پور فریدون رسید

ز کاخ همایون به هامون شدند

سپهدارشان قارن رزم جوی

جهانی سراسر پر از گفت و گوی

تو گفتی که خورشید شد ناپدید

کشیدند بر دشت پیش حصار

برین بر نیامد زمانی درنگ

دو سالار کرد از بزرگان گزین

ز لشکر سواران بدیشان سپرد

برفتند شایستهٔ کارزار

ز کینه به دستان نهادند روی

همی دخمه سازد ورا زال گرد

بدید آنکه بخت اندر آمد به خواب

برابر سراپرده ای برکشید

برو چارصد بار بشمر هزار

بیابان سراسر چو مور و ملخ

همانا که بودند جنگی سوار

هیونی برافگند هنگام خواب

که جستیم نیکی و آمد به چنگ

شکارند و در زیر پی بسپریم

همانا نیاید بدین کارزار

ندارد همی جنگ را پای و پر

چو او شد ز ایران بجوییم کین

نشستست با تاج گیتی فروز

زدن رای با مرد هشیار و دوست

ازان پس نیابد چنان روزگار

بشد نزد سالار خورشید فر