که دخت گرامی به گشتاسپ داد

نیابی ز من گنج و تاج و نگین

جهان آفرین را فراوان بخواند

که ای پروریده بنام و بناز

چرا کرد رایت مرا خواستار

نیابی و با او بمانی به رنج

که باشد به نزد پدرت آبروی

مشو تیز با گردش آسمان

تو افسر چرا جویی و تاج و تخت

کتایون و گشتاسپ با باد سرد

که خرسند باشید و فرخنده رای

خورشها و گستردنی هرچ به

بران نامور مهتر پاک دین

ز یاقوت و هر گوهری مایه داشت

که چشم خردمند زان سان ندید

پذیرفت ز اندازه بیرون سپاس

ز دینار و گنج از در شهریار

بدان روز بد نیز شایسته بود

گهی شادمان گاه بگریستند

همه ساله با ترکش و تیر بود

مر او را به هیشوی بر بود راه

همی رفت و ترکش پر از تیر داشت

هم از راه نزدیک هیشوی برد

پذیره شدش شاد و روشن روان

بیاورد چیزی که بد خوردنی

بیامد به نزد کتایون چو گرد

به دانش ورا چون تن و پوست کرد

به ره بر به هیشوی دادی دو بهر

هرانکس کزان روستا مه بدی

یکی شد به خورد و به آرام و رای