از ایوان خسرو کنون داستان

جهان بر کهان و مهان بگذرد

بسی مهتر و کهتر از من گذشت

هماناکه شد سال بر شست و شش

چواین نامور نامه آید ببن

ازان پس نمیرم که من زنده ام

هر آنکس که دارد هش و رای و دین

کنون از مداین سخن نو کنم

چنین گفت روشن دل پارسی

که خسرو فرستاد کسها بروم

برفتند کاری گران سه هزار

ازیشان هر آنکس که استاد بود

چو صد مرد بیرون شد از رومیان

ازیشان دلاور گزیدند سی

بر خسرو آمد جهاندیده مرد

گرانمایه رومی که بد هندسی

بدو گفت شاه این ز من درپذیر

یکی جای خواهم که فرزند من

نشیند بدو در نگردد خراب

مهندس بپذیرفت ایوان شاه

فرو برد بنیاد ده شاه رش

ز سنگ و ز گچ بود بنیاد کار

چودیوار ایوانش آمد به جای

که گر شاه بیند یکی کاردان

فرستد تنی صد بدین بارگاه

بدو داد زان گونه مردم که خواست

بریشم بیاورد تا انجمن

ز بالای آن تا به داده رسن

رسن سوی گنج شهنشاه برد

وزان پس بیامد به ایوان شاه

چو فرمان دهد خسرو زود یاب

چهل روز تا کار بنشیندم

چو هنگامهٔ زخم ایوان بود

بدان زخم خشمت نباید نمود

بدو گفت خسرو که چندین زمان

نباید که داری ازین دست باز

بفرمود تا سی هزارش درم

بدانست کاری گر راست گوی

که گیرد بران زخم ایوان شتاب

شب آمد بشد کارگر ناپدید

چو بشنید خسور که فرعان گریخت

چنین گفت کان را که دانش نبود

بفرمود تا کار او بنگرند

دگر گفت کاری گران آورید

بجستند هرکس که دیوار دید

به بیچارگی دست ازان بازداشت

کزان شهر کاری گر آید کسی

همی جست استاد آن تا سه سال

بسی یاد کردند زان کارجوی

یکی مرد بیدار با فرهی

هم آنگاه رومی بیامد چو گرد

بگو تا چه بود اندرین پوزشت

چنین گفت رومی که گر شهریار

بگویم بدان کاردان پوزشم

فرستاد و رفتند ز ایوان شاه

همی برد دانای رومی رسن

به پیمود بالای کار و برش

رسن باز بردند نزدیک شاه

چنین گفت رومی که ار زخم کار

نه دیوار ماندی نه طاق ونه کار

بدانست خسرو که او راست گفت

رها کرد هر کو به زندان بدند

مراو را یکی به دره دینار داد

بران کار شد روزگار دراز

چوشد هفت سال آمد ایوان بجای

مر او را بسی آب داد و زمین

همی کرد هرکس به ایوان نگاه

کس اندر جهان زخم چونین ندید

یکی حلقه زرین بدی ریخته

فروهشته زو سرخ زنجیر زر

چو رفتی شهنشاه بر تخت عاج

به نوروز چون برنشستی به تخت

فروتر ز موبد مهان را بدی

به زیر مهان جای بازاریان

فرومایه تر جای درویش بود

فروتر بریده بسی دست و پای

ز ایوان ازان پس خروشد آمدی

که ای زیردستان شاه جهان

هر آنکس که او سوی بالا نگاه

ز تخت کیان دورتر بنگرید

وزان پس تن کشتگان را به راه

وزان پس گنهگار و گر بیگناه

به ارزانیان جامه ها داد نیز

هرآنکس که درویش بودی به شهر

به درگاه ایوانش بنشاندند

پر از بیم بودی گنهکار از وی

منادیگری دیگر اندر سرای

که ای نامور پر هنر سرکشان

به کار اندر اندیشه باید نخست

سگالید هر کاروزان پس کنید

بر انداخت باید پس آنگه برید

ببینید تا از شما ریز کیست

هرآنکس که او راه دارد نگاه

دگر هرک یازد به چیز کسان