همی هر زمان شاه برتر گذشت

کسی رانشد بر درش کار بد

بدو گفت هر کس که شاه جهان

اگر با تو او را برابر کند

چو بشنید مرد آن بجوشیدش آز

ز کشور بشد تا به درگاه شاه

چوبشنید سرکش دلش تیره شد

بیامد به درگاه سالار بار

بدو گفت رامشگری بر درست

نباید که در پیش خسرو شود

ز سرکش چو بشنید دربان شاه

چو رفتی به نزدیک او بار بد

ندادی ورا بار سالار بار

چو نومید برگشت زان بارگاه

کجا باغبان بود مردوی نام

بدان باغ رفتی به نوروز شاه

سبک باربد نزد مرد همبوی شد

چنین گفت با باغبان باربد

کنون آرزو خواهم از تو یکی

چو آید بدین باغ شاه جهان

که تاچون بود شاه را جشنگاه

بدو گفت مرد وی کایدون کنم

چو خسرو همی خواست کاید بباغ

بر باربد شد بگفت آنک شاه

همه جامه را بار بد سبز کرد

بشد تابجایی که خسرو شدی

یکی سرو بد سبز و برگش گشن

بران سرو شد به ربط اندر کنار

ز ایوان بیامد بدان جشنگاه

بیامد پری چهرهٔ میگسار

جهاندار بستد ز کودک نبید

بدانگه که خورشید برگشت زرد

زننده بران سرو برداشت رود

یکی نغز دستان بزد بر درخت

سرودی به آواز خوش برکشید

بماندند یک مجلس اندر شگفت

بدان نامداران بفرمود شاه

فراوان بجستند و باز آمدند

جهاندیده آنگه ره اندر گرفت

که گردد گل سبز را مشگرش

بیاورد جامی دگر میگسار

زننده دگرگون بیاراست رود

که پیکار گردش همی خواندند

چو آن دانشی گفت و خسرو شنید

بفرمود کاین رابجای آورید

بجستند بسیار هر سوی باغ

ندیدند چیزی جز از بید و سرو

شهنشاه پس جام دیگر بخواست

برآمد دگر باره بانگ سرود

همی سبز در سبز خوانی کنون

چوبشنید پرویز برپای خاست

که بود اندر آن جام یک من نبید

چنین گفت کاین گر فرشته بدی

وگر دیو بودی نگفتی سرود

بجویید درباغ تا این کجاست

دهان و برش پر ز گوهر کنم

چو بشنید رامشگر آواز اوی

فرود آمد از شاخ سرو سهی

بیامد بمالید برخاک روی

بدو گفت شاهایکی بنده ام

سراسر بگفت آنچ بود از بنه

بدیدار او شاد شد شهریار

به سرکش چنین گفت کای بد هنر

چرا دور کردی تو او را ز من

به آواز او شاد می درکشید

برین گونه تا سرسوی خواب کرد

ببد بار بد شاه رامشگران

سر آمد کنون قصهٔ بارید