ازان یک دل ویک زبان راستان

که بنهاد پرویز دراسپریس

که ناپارسا بود و ناپاک بود

وزان تا زیان نام مردی ببرد

که شاهش جدا داشتی ازگروه

رسیده بهر کشوری کام اوی

گهر گرد بر گرد او در نشاخت

که آن تخت پرمایه آزاد بود

یکی تاج زرین و دو گوشوار

که بد مرز منشور او چون بهشت

کزان نامداران وی آمد پدید

بران پادشاهی برافزود نیز

که ماندست زو در جهان یادگار

همی خواندی نام او دادگر

همان شاد بد زو منوچهر نیز

بران تخت چیزی همی برفزود

فراوان بیفزود بالای تخت

وزو همچنان تا به گشتاسپ شد

که کار بزرگان نشاید نهفت

فزونی چه داری به دین کارکرد

پس از مرگ ما راکه خواهد ستود

بدید از در گنج دانش کلید

همی کرد پیدا چه و چون وچند

بران تخت کرد او به فرمان شاه

ز شاهان هر آنکس که آن گاه دید

ز زر و ز سیم و ز عاج و ز شیز

ز بی دانشی کار یکباره کرد

همی دست بر دست بگذاشتند

کجا گشته بد نام آن تخت پیر

بران آرزو سوی دیگر شتاف

ازان پس که کام بزرگی براند

رسید آن گرامی سزاوار گاه

وزان تخت چندی سخنها براند

به شادی سوی گرد کردن شتافت

ز ایران هر آنکس که بد تیزویر

به هنگام آن شاه پیروزبخت

ز مکران و بغداد و ایران زمین

که کردار آن تختشان یادبود

برای و به تدبیر جاماسپ کرد

ز رومی و بغدادی و پارسی

بدو سال تا تخت برهم زدند

درخشنده شد روی بخت بلند

چو هفتاد رش برنهی ازبرش

که پهناش کمتر ز بالاش بود

چنان بد که بر ابر سودی سرش

کزان سر بدیدی بن کشورش

یکی فرش بودی به دیگر نهاد

جهانی سراسر همه تخت بود

ز پیروزه بر زر کرده نگار

یکی صد به مثقال با شست و شش

پسش دشت بودی و در پیش باغ

مرآن تخت را سوی او بود پشت

گه میوه و جشنگاه آمدی

بدان تا بیابد زهرمیوه بوی

بر آن تخت برکس نبودی دژم

ز خز و سمور از در شهریار

بر آتش همی تافتی جامه دار

کز آتش شدی سرخ همچون به سد

دگر پیش گردان سرکش بدی

همان ماه تابان ببرجی که رفت

بدیدی به چشم سر اخترگرا

سپهر از بر خاک بر چند گشت

چه مایه ز زر گوهر آگین بدی

اگر چند بودیش دانش بسی

کمابیش هفتاد دینار بود

همی گیر زین گونه از نیک و بد

ندانست کس مایه و منتها

چوناهید رخشان شدی بر سپهر

ز گوهر بسی مایه بر مایه بود

سر میش بودی برو بر نگار

که هرگز نبودی بر و باد و گرد

بدو هر که دیدیش دلسوزه بود

همه پایه زرین و گوهرنگار

ورامیش سر بود جای نشست

شدندی بران گنبد لاژورد

که از کدخداییش رنجور بود

خردمند بودی و مهترپرست

مگر یافتی نزد پرویز جای

برش بود وبالاش پنجاه و هفت

زبر شوشهٔ زر برو تافته

چو بهرام و کیوان و چون ماه و مهر

پدیدار کرده ز هر دستگاه

ز دهقان و از رزم گردنکشان

پدیدار کرده سر تاج و گاه

چنان جامه هرگز نبد درجهان

همی بافت آن جامه راهفت سال

بیامد بر شاه ایران زمین

گران مایگان برگرفتند راه

ز شادی جداکرد خوکامه را

نوازندهٔ رود و می خواستند

شهنشاه را داد چندی درود

که فرش بزرگش همی خواندند