که خورشید شد آن کجا بود ماه

همو بر شبستانش مهتر بدی

همیشه ز رشکش دو رخساره زرد

شد آن نامور دخت قیصرنژاد

که او داشت آن راز تنها و بس

شبستان زرین به شیرین سپرد

به بالا زسی سالگان برگذشت

بدان تا شود نامور پر هنر

شب و روز شادان به فرمان شاه

بیامد به نزدیک آن نیک بخت

همیشه به بازیش بودی نیاز

نوشته کلیله بران دفترش

بریده یکی خشک چنگال گرگ

همی این بران بر زدی چونک خواست

ز بازی و بیهوده کردار اوی

شخ گاو و رای جوان سترگ

ازان برمنش کودک شور بخت

ز دستور وگنجور بشنیده بود

که بازیست باآن گرانمایه جفت

همی داشت خسرو مر او را نگاه

ز کار زمانه پراز درد شد

دلش بود پر درد و پیچان جگر

چگونه نماید بدین کرده چهر

گذر کرد شیرویه به فراخت یال

که کودک جوان بود و گشته سترگ

وز ایوان او کرد زندان اوی

گه رای جستن براو شدند

که بودند با او ببندگران

که پرسه فزون آمد از سه هزار

برید آنک بد شاه را کارگر

ز بخشیدنی هم ز گستردنی

پرستنده و بندگان خواستند

همه کاخ دینار بد بی کران

نگهبان ایشان چهل مرد بود