چویک ماه شد نامه پاسخ نوشت

سرنامه گفت آفرین مهان

بد و نیک بیند ز یزدان پاک

کند آفرین بر خداوند مهر

نخست آنک کردی ستایش مرا

بدانستم و شاد گشتم بدان

پذیرفتم آن نامور گنج تو

ازی را جهاندار یزدان پاک

ز هند و ز سقلاب و چین و خزر

چه مردی چه دانش چه پرهیز و دین

چو کار آمدم پیش یارم بدی

چنان شاد گشتم ز پیوند تو

که کهتر نباشد به فرزند خویش

همه مهتران پشت برگاشتند

تو تنها بجای پدر بودیم

تو را همچنان دارم اکنون که شاه

دگر هرچ گفتی ز شیروی من

بدانستم و آفرین خواندم

دگر هرچ گفتی ز پاکیزه دین

همه خواند بر ما یکایک دبیر

بما بر ز دین کهن ننگ نیست

همه داد و نیکی و شرمست و مهر

به هستی یزدان نیوشان ترم

ندانیم انباز و پیوند و جفت

در اندیشهٔ دل نگنجد خدای

دگر کت ز دار مسیحا سخن

مدان دین که باشد به خوبی بپای

کسی را که خوانی همی سوگوار

که گوید که فرزند یزدان بد اوی

چو پور پدر رفت سوی پدر

ز قیصر چو بیهوده آمد سخن

همان دار عیسی نیرزد به رنج

از ایران چو چوبی فرستم بروم

به موبد نباید که ترسا شدم

دگر آرزو هرچ باید بخواه

پسندیدم آن هدیه های تو نیز

به شیروی بخشیدم این برده رنج

ز روم و ز ایران پر اندیشه ام

بترسم که شیروی گردد بلند

نخست اندر آید ز سلم بزرگ

ز کین نو آیین و کین کهن

سخنها که پرسیدم از دخترت

بدین مسیحا بکوشد همی

به آرام شادست و پیروزبخت

همیشه جهاندار یار تو باد

نهادند بر نامه بر مهر شاه

گشادند زان پس در گنج باز

نخستین صد و شست بند اوسی

به گوهر بیاگنده هر یک چو سنگ

بران هر یکی دانه ها صد هزار

بیاورد سیصد شتر سرخ موی

مران هر یکی را درم دو هزار

ز دیبای چینی صد و چل هزار

دگر پانصد در خوشاب بود

صد و شست یاقوت چون ناردان

ز هندی و چینی و از بربری

ز چیزی که خیزد ز هر کشوری

فرستاد سیصد شتروار بار

یکی خلعت افگند بر خانگی

همان جامه و تخت و اسب و ستام

بدینسان چنین صد شتر بارکرد

ببخشید بر فیلسوفان درم

برفتند شادان ازان مرز وبوم

همه مهتران خواندند آفرین

کنون داستان کهن نو کنیم