به قیصر یکی نامه فرمود شاه

که مریم پسر زاد زیبا یکی

نشاید مگر دانش و تخت را

چو من شادمانم تو شادان بزی

چو آن نامه نزدیک قیصر رسید

بفرمود تا گاو دم بر درش

ببستند آیین به بی راه و راه

برآمد هم آواز رامشگران

بدرگاه بردند چندی صلیب

بیک هفته زین گونه با رود و می

بهشتم بفرمود تا کاروان

صد اشتر ز گنج درم بار کرد

ز دیبای زربفت رومی دویست

چهل خوان زرین پایه بسد

همان چند زرین و سیمین دده

بمریم فرستاد چندی گهر

چه از جامهٔ نرم رومی حریر

همان باژ کشور که تا چار بار

فرستاد چون مرد رومی چهل

گوی پیش رو نام او خانگی

همی شد برین گونه با ساروان

چوآگاهی آمد به پرویز شاه

به فرخ بفرمود تا برنشست

که سالار او بود بر نیمروز

برفتند با او سواران شاه

چو از دور دید آن سپه خانگی

چنین تا به نزدیک شاه آمدند

چو دیدند زیبا رخ شاه را

نهادند همواره سر بر زمین

بمالید پس خانگی رخ بخاک

ز پیروزگر آفرین بر تو باد

بزرگانش از جای برخاستند

چنین گفت پس شاه را خانگی

ز خورشید بر چرخ تابنده تر

مبادا جهان بی چنین شهریار

مبیناد کس روز بی کام تو

جهان بی سر و افسر تو مباد

ز قیصر درود و ز ما آفرین

کسی کو درین سایهٔ شاه شاد

ابا هدیه و باژ روم آمدم

برفتیم با فیلسوفان بهم

ز قیصر پذیرد مگر باژ و چیز

بخندید از آن پر هنر مرد شاه

فرستاد پس چیزها سوی گنج

بخراد بر زین چنین گفت شاه

به عنوان نگه کرد مرد دبیر

چنین گفت کاین نامه سوی مهست

جهاندار و بیدار و پدرام شهر

جهاندار فرزند هرمزد شاه

ز قیصر پدر مادر شیر نام

ابا فر و با برز و پیروز باد

به ایران و تورانش بر دست رس

همیشه به دل شاد و روشن روان

گران مایه شاهی کیومرثی

پدر بر پدر و پسر بر پسر

برین پاک یزدان کند آفرین

نه چون تو خزان و نه چون تو بهار

همه مردمی و همه راستی

به ایران و توران و هندوستان

تو را داد یزدان به پاکی نژاد

فریدون چو ایران بایرج سپرد

برو آفرین کرد روز نخست

همه بی نیازی و نیک اختری

تو گویی که یزدان شما را سپرد

هنر پرور و راد و بخشنده گنج

نهادند بر دشمنان باژ و ساو

ز هنگام کسری نوشین روان

که از ژرف دریا برآورد پی

ز ترکان همه بیشهٔ نارون

ز دشمن برستند چندی جهان

ز تازی و هندی و ایرانیان

روا رو چنین تا به مرز خزر

ز هیتال و ترک و سمرقند و چاچ

همه کهتران شما بوده اند

که شاهان ز تخم فریدون بدند

بدین خویشی اکنون که من کرده ام

بدان گونه شادم که تشنه بر آب

جهاندار بیدار فرخ کناد

یکی آرزو خواهم از شهریار

که دار مسیحا به گنج شماست

برآمد برین سالیان دراز

بدین آرزو شهریار جهان

ز گیتی برو بر کنند آفرین

بدان من ز خسرو پذیرم سپاس

همان هدیه و باژ و ساوی که من

پذیرد پذیرم سپاسی بدان

شود فرخ این جشن و آیین ما

همان روزهٔ پاک یک شنبدی

برو سوکواران بمالند روی

شود آن زمان بر دل ما درست

که بود از گه آفریدون فراز

شود کشور آسوده از تاختن

زن و کودک رومیان برده اند

برین خویشی ما جهان رام گشت

درود جهان آفرین بر تو باد

چو آن نامهٔ قیصر آمد ببن

ازان نامه شد شاه خرم نهان

بسی آفرین کرد برخانگی

گرانمایه را جایگه ساختند

ببردند چیزی که بایست برد

بیامد بدید آن گزین جایگاه

بخوان و نبید و شکار و نشست

برین گونه یک ماه نزدیک شاه