چو بر پادشاهیش شد پنج سال

ششم سال زان دخت قیصر چو ماه

نبود آن زمان رسم بانگ نماز

یکی نام گفتی مر او را پدر

نهانی به گفتی بگوش اندرون

بگوش اندرون خواند خسرو قباد

چو شب کودک آمد گذشته سه پاس

از اخترشناسان بپرسید شاه

بدیدی که فرجام این کار چیست

چنین داد پاسخ ستاره شمر

ازین کودک آشوب گیرد زمین

هم از راه یزدان بگردد به نیز

دل شاه غمگین شد از کارشان

چنین گفت با مرد داننده شاه

نگر تا نگردد زبانتان برین

همی داشت آن اختران را نگاه

پر اندیشه بد زان سخن شهریار

ز نخچیر و از می به یکسو کشید

همه مهتران سوی موبد شدند

بدان تا چه بد نامور شاه را

چو بشنید موبد بشد نزد شاه

چنین داد پاسخ ورا شهریار

ز گفتار این مرد اخترشناس

به گنج ور گفت آن یکی پرنیان

بیاورد گنجور و موبد بدید

ازان پس بدو گفت یزدان بس است

گر ای دون که ناچار گردان سپهر

به تیمار کی باز گردد ز بد

جز از شادمانیت هرگز مباد

ز موبد چو بشنید خسرو سخن

دبیر پسندیده را خواند پیش