برادرش پر درد زان رزمگاه

بیاورد فرمانبری چادرش

دلش خسته ازدرد و تیره روان

چگونه شدی پیش خسرو بگوی

مگردان تو درآشتی رای کند

که او را زشاهان نباید شمرد

نه داناسری گر درخشنده یی

هنرمند باید تن شهریار

که ای پرهنر مهتر نامجوی

به پیش آوری تندی وبدخوی

که باشد سخن گفتن راست تلخ

همه راستیها گشاد ازنهفت

ز گیتی چو برداشتی بهرخویش

کجا بهره بودش ز دانش بسی

بیکباره گم کرد گوش وبروی

نبود از تبارت کسی تاجور

نبودی من از داغ تیره روان

نهاده تو اندر میان پیش پای

همیشه دو چشمم پر از خون بود

گل زهر خیره ببویی همی

همه نام بهرام دشنام گشت

روانت به دوزخ به زندان بود

که بد درجهان مر تو را خواستار

بدست آمد و برنهادی کلاه

بجویی کنون گاه شاهنشهان

مباش اندرین تاجور ناسپاس

هنرمند بودی منی فش مشو

به یزدان گنهگار گردی همی

به گفتار آذرگشسپ پلید

نبد بنده را روزگارنبرد

ز بردع بیامد پسر کینه جوی

بکام وی آراستن گاه نو

ندیدی دلت جز به روزگار

چراکردی آهنگ این تاج وتخت

بجایند شاهان برنا و پیر

به ایران که خواند تو را شهریار

توانست کردن به ایران نگاه

که آورد لشکر به ایران زمین

بد او ز ایران و توران بگاشت

زمین کرد و هم آسمان آفرید

نزد پیش او شیردرنده گام

بپا اندر آورد رای پدر

همان تخت پیروزه آراستند

که جان سپهبد کند تاج یاد

سر تخت نوذر کلاه منست

نیابد مگر مرد پیروزبخت

خردمند و روشن دل و پر ز داد

که اندر دلت شد خرد ناپدید

برین راستی پاک یزدان گواست

دل و مغز من پر ز تیمار گشت

که مرگ اندر آید بپولاد ترگ