ز گستهم پر درد شد جان شاه

که گستهم با گردیه گشت جفت

برانم که او بودشان رای زن

همه فاش کرد آنچ بودی نهان

ز گفتار چشم یلان خیره گشت

همه کاخ ا ورا بیاراستند

نشست از بر تخت با رهنمای

همی رفت از گردیه بیش و کم

به آمل فرستاده ام کینه خواه

پرازناله وبا گداز آمدند

که از رای ما تاج و تخت اندکیست

همیشه بدی گردیه نیک خواه

مگو این سخن بر سر انجمن

چو جویی پر از می بباغ بهشت

بهر جای و هر کار یاری کنم

زبان بر دلم هیچ نگشاد راز

که گردوی ما رابجای تنست

کزان گم شود زشت پتیاره ای

دل وخانهٔ ما به چنگ آوری

همان در جهان نیک خواه تو را

بگردد بر آن کشور اندر سری

سرآورده باشی همه کین من

فزایم برین بندها بند نیز

مبادا ز من شاد پیوند من

چو ناهید در برج خوشه بدی

برو بوم آباد و پیوند خویش

گرین چیزها ارجمندست نیز

درفشان کنم جان تاریک اوی

همان خط او چون درخشنده ماه

کنم دور زین در بد اندیش را

به ویژه زنی کو بود رای زن

پیام تو باید بر خواهرم

برین بیش و کم بر نباید فزود

همه رنجها بر دلش باد شد

ز مشک سیه سوده انقاس خواست

گل بوستان چون رخ دوستان

ز هر گونه ای لابد و پندها

نهادند مهری برو بر ز مشک

نهادند بر مهر مشک سیاه

بگفت اندرو پند و بسیار چیز

همه دوده و بوم بدنام کرد

مبادا پشیمان ازان گفت وگوی

کم و بیشی کارها ننگرد

بداد خدای جهان بگرویم

درخشان کند جان تاریک تو

چو گردی شود بخت را روی زرد

بپیچید برنامه بر پرنیان

شنید آن سخنهای خود کامه را

فرستادهٔ زن به نزدیک زن

همان رخ پر از بوی و رنگ و نگار

همی آب مژگان بر افشاندند

نهانی بدو داد و بنمود راه

تو گفتی بر وی زمین ماه دید

ندارد کسی کش بود یار پنج

نهان داشت زان نامدار انجمن

گرفت آن زمان دست او را بدست

به نزدیکی خوابگه برنشاند

لب شوی بگرفت ناگه بمشت

به بالین آن نامدار آمدند

سر انجام گویا زبانش ببست

شب و روز روشن به خسرو سپرد

بهر بر زنی آتش وباد خاست

بخفتان رومی بپوشید تن

سخنهای آن کشته چندی براند

دلیری و تندی بی فزودشان

بران نامه برگوهر افشاندند