گسی کرد و اندرز دادش بسی

از ایدر برو تا در مرزبان

چو این نامه من بخوانی بیا

به درگاه مرد تن آسان رسید

که شاه جوان بود و خونریز بود

پراگنده لشکر همه باز خواند

ز ساری و آمل به گرگان رسید

برادرش را او به مستی بکشت

فرود آمد از پشت اسپ سمند

خروشان به سر بر همی ریخت خاک

به کین پدر کرد خواهد تباه

تو گفتی که با باد انباز گشت

همی تاخت تا بیشه نارون

سپه را بدان بیشه اندر کشید

بدان تاختن بود کین آختن

به نانی همی بندهٔ او شدند

که گستهم زان لشکر آگاه بود

سپه رایکایک بهم برزدی

بگفت آن کجا خواهرش با سپاه

که در مرو زیشان برآورد گرد

که بهرام یل را پر آمد قفیز

برفت از بر نامدار سترگ

چه کرد او بدان نامداران چین

ازان جایگه نیز لشکر براند

از آموی با نامدران خویش

بر انگیخت اسپ از میان سپاه

فراوان ز بهرام تیمار خورد

همی به آستین خون مژگان برفت

فرود آمد از دور گریان زاسپ

تبه کرد و بد شد مرا روزگار

نه از بهر او تن به خون داده بود

روان پیش خاکش فدا داشتی

بران سان که از گوهر او سزید

کجا همچو هنگام با دست و بید

به شهر اندرون گوشت ارزان کند

بر آشوبد و نو کند کینه را

ازو یافتی در جهان کام را

گلوی و را خنجر تیز به

ز نیم اندرین رای بر بیش و کم

همی جست هر کس ز راه گزند

همی کرد کردار بهرام یاد

شداندیشه ها بر دلش بر درست

درخشان شد آن رای تاریک اوی

چه گوید بجوید بدین آب روی

به گفتار بسیار دل جویمش

به گیتی تو را دیده ام رای زن

که رای تو آزادگان را گزید

توانگر سپهبد یلی با سپاه

ازو تخمهٔ ما نه ویران بود

دلاور گوی بود فرخ نژاد

که اندر بلندی ندیدی نشیب

برو روزگار کهن نو شدی

کمان را بر افراشتی تا به ماه