چو برخاست بهرام جنگی ز راه

که با او بروی اندر آورد روی

که اندیشه تا کی بود در نهفت

همی بگذرد چون بود خویش من

همی پادشاهی کنم چون بود

هم آن روز بندوی رابند کرد

که او را هم اکنون ببردست وپا

پر از خون روانش به خسرو سپرد