به سر برنهاد آن کیانی کلاه

چنین گفت پس رومیان را بخوان

نشستند با فیلسوفان بخوان

ابا جامهٔ روم گوهر نگار

بشد نیز بند وی برسم بدست

به زمزم همی رای زد با مهان

از آشفتگی باز پس شد ز خوان

ز قیصر بود بر مسیحا ستم

بخوان بر به روی چلیپا پرست

بر خساره شد چون گل شنبلید

نباید که بی داوری می خورد

تن خویش را کرد امروز خوار

به لشکرگه خویش شد نیم مست

ز بهر تبه کردن بزم را

به درگاه خسرو نهادند روی

به خسرو فرستاد رومی نژاد

زند بر رخ مرد یزدان پرست

و گرنه ببین شورش انجمن

که جوید همی تخت شاهنشهی

که کس دین یزدان نیارد نهفت

کسی از مسیحا نکردند یاد

گزیده سرافراز و پاکان خویش

نگیرم بخوان واژ و ترسا شوم

هنر دیدم از رومیان روز کار

بپا آورم جنگ این انجمن

که تا رومیان از پی روی را

کسی بیهوده جنگ هرگز نجست

به نزد نیاطوس با ده سوار

که بودی همیشه لبانش بپند

بگو ای بداندیش پرخاشخر

ز بهر بزرگی ورا بود جفت

ز مردان وز گنج آراسته

همان فر قیصر ز من بفگنی

بگردد چو آید به ایران زمین

تو بندوی را سر به آغوش گیر

نپیچد چرا خام گویی سخن

بمان تا به باشیم یک چند شاد

کمر بر میان سوک را بسته ام

زبانش پر از رنج و تیماراوست

تو از بی خرد هوشمندی مجوی

نیاطوس بشنید و کینه نهفت

کجا داشت از روی بندوی شرم

دل خویش خوش کرد زان گفته مرد

خردمندی از مست رومی مخواه

خردمند مردم نگردد ز کیش

به لشکر گه آمد نیاطوس باز